Ένας νεαρός χωρισμένος πατέρας και η μικρή κόρη του πηγαίνουν διακοπές. Στις μέρες που θα ακολουθήσουν, ξεδιπλώνεται η σχέση τους, η ζωή τους αλλά και τα τραύματά τους. Η ανάμνηση αυτή θα μείνει ανεξίτηλα χαραγμένη στην ψυχή της -ενήλικης πια- κοπέλας. Ένα αξέχαστο κινηματογραφικό ντεμπούτο που συζητήθηκε όπου κι αν προβλήθηκε.

H καλύτερη ταινία του 2022 σύμφωνα με τα Sight & Sound, The Guardian, The Observer, IndieWire.Υποψηφιότητα για Όσκαρ Καλύτερης Ανδρικής Ερμηνείας.
Βραβείο Επιτροπής στην Εβδομάδα Κριτικής των Καννών. Το μεγαλύτερο arthouse hit.

Mε απόλυτη φυσικότητα, η σκηνοθέτρια συμπυκνώνει στα πλάνα της το πέρασμα στην εφηβεία, την περίπλοκη σχέση με τον χωρισμένο γονιό αλλά και την μετέπειτα προσπάθεια της κοπέλας, μέσα από τις μνήμες αυτές, να «ταιριάξει» την εικόνα του νεαρού στοργικού πατέρα που γνώρισε (τόσο νεαρού που κάποιοι τους περνούσαν για αδέρφια) με τον πραγματικό άνδρα που κρυβόταν πίσω από τον ρόλο του αυτό και τους «δαίμονές» του.

O Πολ Μέσκαλ, γνωστός από την σειρά «Normal People», δίνει μια εκπληκτική ερμηνεία –εφάμιλλη της μικρής συμπρωταγωνίστριάς του.

Η τρυφερή, αυτοαναφορική αυτή ταινία της Σάρλοτ Γουέλς, ένα ψυχογράφημα της σχέσης πατέρα και κόρης, οδήγησε σε ένα δεκάλεπτο χειροκρότημα στις Κάννες.

«Η μνήμη είναι ένα ολισθηρό έδαφος», γράφει η  σκηνοθέτρια, που γεννήθηκε στη Σκωτία και ζει στη Ν.Υόρκη. «Το να ανακαλείς μία συγκεκριμένη στιγμή στο χρόνο και το πώς αυτή η δεδομένη στιγμή σε έκανε να νοιώθεις τότε, ορίζεται από ένα νέο συναίσθημα: το συναίσθημα του πώς αυτή η στιγμή σε κάνει να νοιώθεις τώρα. Στα τουρκικά “hasret” σημαίνει έναν συνδυασμό νοσταλγίας, αγάπης και απώλειας. Η λέξη αυτή μοιάζει απόλυτα ταιριαστή με το πνεύμα αυτής της ταινίας».

Το Aftersun μιλά για τις διακοπές ενός 30χρονου πατέρα και της 11χρονης κόρης του σε ένα θέρετρο της Τουρκίας στα τέλη του 1990. Η αφήγηση γίνεται από τη σκοπιά της κόρης, της Σόφι, μια εικοσαριά χρόνια μετά, υπό το πρίσμα της απόστασης.  

«Δεν είναι εύκολο να περιγράψεις το συναίσθημα αυτό, ακόμα και εγώ η ίδια ένοιωσα πως η γλώσσα του σινεμά το εκφράζει πολύ καλύτερα από οποιαδήποτε άλλα λόγια ή μέσο. Υπάρχει και κάτι δικό σας σε αυτό το φιλμ. Ελπίζω να το εντοπίσετε ώστε να το νοιώσετε…»

«Για μένα», εξομολογείται, «ήταν ένα πολύ προσωπικό φιλμ. Αν και είναι  μυθοπλασία, υπάρχει μέσα του μια αλήθεια που είναι δική μου, μία αγάπη που είναι δική μου. Φωτογραφίες και βιντεάκια, αρχεία κάθε είδους, είναι ενσωματωμένα σε αυτήν την ταινία –άλλωστε μια φωτογραφία δική μου και του μπαμπά μου, ξεχωριστά, αποτέλεσε την αφετηρία γι’ αυτή την ιδέα – ήμασταν βλέπετε πολύ πριν από την εποχή των σέλφις. Εγω ήμουν 10-11. Ο μπαμπάς μου 31-32, λίγο πιο νέος απ’ ότι εγώ σήμερα. Έτυχε να βρισκόμαστε στην Τουρκία…»