Η πρώτη ταινία τεκμηρίωσης στην ιστορία του Φεστιβάλ Βενετίας που αποσπά τον Χρυσό Λέοντα, είναι ένα γεμάτο μικρές απολαύσεις ντοκιμαντέρ που ενώ αποφεύγει τις αφηγηματικές ευκολίες του voice over και των ομιλούντων κεφαλιών, δεν καταφέρνει τελικά να διατηρήσει μία ενιαία ταυτότητα καθώς απλώνεται σε περισσότερες ιστορίες από αυτές που αντέχει.

GRA (Grande Raccordo Anulare) ονομάζεται στην Ιταλία, ο δρόμος ταχείας κυκλοφορίας που εκτείνεται περιφερειακά απ' την πρωτεύουσά της, την Ρώμη. Ο Τζιανφράνκο Ρόσι, ο οποίος είχε αποσπάσει ένα ακόμη βραβείο στο ίδιο φεστιβάλ με το «Below Sea Level» το 2008, περιφέρεται στα 70 χιλιόμετρα του αυτοκινητόδρομου για να ξετρυπώσει τις μικρές καθημερινές στιγμές των ανθρώπων που κατοικούν κατά μήκος του.
Ένας διασώστης που παρέχει τις πρώτες βοήθειες σε ανθρώπους μετά από ατυχήματα, ένα ζευγάρι ηλικιωμένων τραβεστί που ζουν σε ένα τροχόσπιτο που βρίσκεται παρκαρισμένο στην άκρη του δρόμου, ένας ψαράς χελιών, ακόμα και μια οικογένεια ξεπεσμένων αριστοκρατών που νοικιάζουν το κιτς σπίτι τους ως χώρο γυρισμάτων, έχουν τον πρώτο λόγο σε αυτό το ενδιαφέρον κολάζ προσωπικών στιγμών και ετερόκλητων αφηγήσεων.
Το εκπληκτικό με το «Sacro GRA» είναι ότι οι ήρωες του Ρόσι φαντάζουν τόσο εξοικειωμένοι με την κάμερα που πραγματικά αποκτάς την αίσθηση ότι ο φακός είναι γι' αυτούς αόρατος, με αποτέλεσμα οι χαρακτήρες να ξεδιπλώνονται με την ίδια ευκολία που θα ξεπηδούσαν από ένα σενάριο μυθοπλασίας.
Εξάλλου, οι ήρωες που ο Ιταλός σκηνοθέτης επιλέγει, διαθέτουν ένα κωμικό επίχρισμα, ενώ ακόμη και όταν κάποιοι από αυτούς φλερτάρουν με την καρικατούρα (όπως ο άντρας που μονολογεί καθώς ηχογραφεί τα έντομα στον κορμό ενός φοίνικα), στο τέλος η γεύση που σου αφήνει το φιλμ είναι κάπως γλυκόπικρη.
Εμπνευσμένος, όπως έχει ο ίδιος δηλώσει, απ' τις «Αόρατες Πόλεις» του Ίταλο Καλβίνο, ο Ρόσι ως άλλος Μάρκο Πόλο διηγείται την ιστορία του δικού του ταξιδιού στον GRA, περισσότερο ως παρατηρητής παρά ως σχολιαστής.
Τα κάδρα του είναι προσεγμένα και η δουλειά στην ηχητική μπάντα εξαιρετική, αλλά μέσω της πιο αποστασιοποιημένης λογικής που επιλέγει χάνει την ευκαιρία να εισχωρήσει βαθύτερα στις ιστορίες των ανθρώπων και να εξερευνήσει χαρακτήρες που θα μπορούσαν να είχαν αξιοποιηθεί πολύ περισσότερο.
Έτσι, αν και παραμένει γεμάτο μικρές απολαύσεις που του χαρίζουν οι αυθεντικοί διάλογοι και το απροσδόκητο της αληθινής ζωής, το «Sacro GRA» δεν βρίσκει τελικά μια κοινή συνισταμένη που να ενοποιεί τα πολυάριθμα ενσταντανέ που το απαρτίζουν, και δεν καταφέρνει τελικά να διατηρήσει μία ενιαία ταυτότητα καθώς απλώνεται σε περισσότερες ιστορίες από αυτές που αντέχει.