Take Me Where There Is Life: A Letter to My Father
Κάρμεν λα Γριέγα, Ισπανία, 2021, 10΄
Ένα ντοκιμαντέρ μικρού μήκους, ένα ποιητικό γράμμα προς τον πατέρα της σκηνοθέτριας, ο οποίος έχει διαγνωστεί με Αλτσχάιμερ. Γυρισμένη στο σπίτι, η ταινία καταγράφει την ασθένεια του πατέρα στην πορεία των τελευταίων τριών ετών και μας αφήνει να παρατηρήσουμε πώς η νόσος φέρνει κοντά τον πατέρα και την κόρη μέσω μιας δημιουργικής διαδικασίας, κατά την οποία η ζωγραφική, το σχέδιο και ο χορός γίνονται το καλύτερο τονωτικό για αυτούς τους χαρισματικούς καλλιτέχνες.
Carmen la Griega, Spain, 2021, 10΄
Α short documentary in the form of a poetic letter to the filmmaker’s father who has been diagnosed with Alzheimer. Filmed at home, it documents her father’s illness over the last three years, allowing us to observe how Alzheimer brings father and daughter together, in a creative process where painting, drawing, and dance become the best tonic for these enlightened artists.
Once Upon a Time in Quizca
Νικολάς Τορτσίνσκι, Αργεντινή, 2021, 12΄
Κάπου από μια μικρή πόλη κρυμμένη στα βουνά, ξεχύνεται η φωνή ενός γέρου χωρικού για να επαναφέρει στο παρόν μια ξεχασμένη ανάμνηση: τον θάνατο ενός από τους πιο κοντινούς φίλους του άνδρα. Κάποιοι εκτροφείς αλόγων, φίλοι κι αυτοί απ’ τα παλιά, βάζουν πλώρη για μια θεραπευτική οδύσσεια.
Nicolás Torchinsky, Argentina, 2021, 12΄
From a small town between mountains, the voice of an old peasant emerges to make present a lost memory: the solo death of one of his closest friends. Some horsemen, also old friends, embark on a restorative odyssey.
It’s Αll about Geography
Χουάν Φρανσίσκο Ριουμαγιό, Χιλή, Γερμανία, 2022, 20΄
Ένας χωρισμός λίγες εβδομάδες πριν από το ξέσπασμα της πανδημίας θα δώσει στη γεωγραφία και στις αποστάσεις την αίσθηση που είχαν την εποχή των προγόνων μας. Απρόβλεπτα, τραχιά και αχανή, τα τοπία αυτά, άλλοτε εξωτερικά και άλλοτε εσωτερικά, αφηγούνται μια ιστορία που δεν έχει ακόμα ειπωθεί.
Juan Francisco Riumalló, Chile, Germany, 2022, 20΄
A separation that takes place a few weeks before the pandemic breaks out, will make geography and distances feel like they did in the times of our ancestors. Unpredictable, abrupt, and extensive, these landscapes sometimes external and some others internal, unleash a story that has not been revealed.
North Terminal
Λουκρέσια Μαρτέλ, Αργεντινή, 2021, 37΄
Κατά τη διάρκεια της καραντίνας του 2020, η Λουκρέσια Μαρτέλ επιστρέφει στο σπίτι της στη Σάλτα, στην πιο συντηρητική περιοχή της Αργεντινής. Εκεί ακολουθεί την Τζουλιέτα Λάσο η οποία, σαν μια σύγχρονη μούσα, τη συστήνει σε μια ομάδα καλλιτέχνιδων και ασυμβίβαστων γυναικών που ανταλλάσσουν ματιές και απόψεις γύρω από μια φωτιά. Απόλυτα εναρμονισμένο με το σύνολο του έργου της που συνθέτει ιστορίες μέσα από ένα κράμα ανθρώπων και τόπων, και τέσσερα χρόνια μετά το υπέροχο Ζάμα, το ντοκιμαντέρ αυτό σηματοδοτεί την επιστροφή της σπουδαιότερης σκηνοθέτιδας της Αργεντινής στη μεγάλη οθόνη. Για μια ακόμα φορά δημιουργείται στον θεατή η αίσθηση πως βρίσκεται στο περιθώριο του κόσμου, μ’ έναν τρόπο ταυτόχρονα ρεαλιστικό, συμβολικό και πολιτικό. Μέσω της πρακτικής του ντοκιμαντέρ, η Μαρτέλ βυθίζεται και παραδίνεται στη βραχνή, σαγηνευτική φωνή της Τζουλιέτα Λάσο. Κι έπειτα, σε μια πορεία που μας είναι πλέον οικεία, το «εγώ» της πρωταγωνίστριας ξεδιπλώνεται και συναντά μια πληθώρα από φωνές και σώματα που η κάμερα δεν κουράζεται ποτέ να ακολουθεί. Το τελικό αποτέλεσμα είναι ένας συναρπαστικός φόρος τιμής σε μια κοινότητα που, παρότι προσωρινά, γίνεται ένα πανίσχυρο αντίδοτο για την πανδημία.
Lucrecia Martel, Argentina, 2021, 37΄
During the 2020 lockdown, Lucrecia Martel returns to her home in Salta, Argentina’s most conservative region. Here she follows Julieta Laso who, like a muse, introduces her to a group of female artists and defiant people who exchange glances and opinions around a fire. Perfectly attuned to a body of work that constructs stories from an amalgam of people and places and, four years after the beautiful Zama, Terminal Norte marks the return to the screen of Argentina’s greatest filmmaker. Once again, there is a sense of being on the periphery of the world in a way that is simultaneously real, symbolic and political. Now working in a documentary format, Martel immerses herself and gets lost in Julieta Laso’s hoarse, seductive voice. And then, in a progression that has now become familiar to us, the “I” of the protagonist opens up to encounter a plethora of voices and bodies which the camera never tires of following. The result is a gripping tribute to a community that, temporary though it may be, serves as a magnificent antidote to the pandemic.