Η Σάντρα, μία νεαρή διερμηνέας που μεγαλώνει μόνη την οκτάχρονη κόρη της, επισκέπτεται τακτικά τον άρρωστο πατέρα της, που σιγά σιγά χάνει το μυαλό του και δεν μπορεί να αυτοεξυπηρετηθεί. Καθώς η ίδια και η οικογένειά της πασχίζουν να του προσφέρουν την φροντίδα που χρειάζεται και να του εξασφαλίσουν ένα αξιοπρεπές γηροκομείο, η Σάντρα επανασυνδέεται με τον Κλεμάν, έναν φίλο που έχει να δει καιρό. Οι δύο τους ξεκινούν μια παθιασμένη σχέση που λειτουργεί ως αντίδοτο για εκείνη, καθώς βιώνει ολοένα και πιο επώδυνα την κατάρρευση του πατέρα της. Για πόσο όμως;

Η Μια Χάνσεν-Λαβ, με πρωταγωνίστρια την περιζήτητη Λεά Σεϊντού, σκιαγραφεί αριστοτεχνικά τις λεπτές αποχρώσεις της βαθιάς αγάπης που τρέφει μια νεαρή γυναίκα προς τον ηλικιωμένο πατέρα της, αλλά και την άνευ όρων παράδοση της σε έναν αμφιλεγόμενο έρωτα, δημιουργώντας ένα ακαταμάχητο συναισθηματικό «κοκτέιλ» και έναν τρισδιάστατο γυναικείο χαρακτήρα που εμπλέκει τον θεατή μέχρι το τελευταίο λεπτό.

Η Λεά Σεϊντού, γοητευτική με έναν αφοπλιστικά φυσικό και ανεπιτήδευτο τρόπο, μαγνητίζει στο ρόλο μιας κοπέλας της διπλανής πόρτας,  που λατρεύει τον πατέρα της, και σοκαρίζεται βλέποντάς τον να χάνει βαθμιαία τη σκέψη, τη μνήμη (ίσως ακόμα και τα συναισθήματά του…) –όλα δηλαδή όσα συνιστούσαν τον πατέρα και τον καθηγητή-διανοούμενο που γνώριζε και θαύμαζε. Ταυτόχρονα αφήνεται συνειδητά να παρασυρθεί σε μία σχέση με αβέβαιο μέλλον που όμως την κάνει να νοιώθει ζωντανή.

«Ήθελα να εξερευνήσω κατά πόσον  μπορούν να συνυπάρξουν ταυτόχρονα δύο τόσο αντιφατικά αισθήματα:  το συναίσθημα του πένθους μαζί με το συναίσθημα της αναγέννησης», εξηγεί η Μία Χάνσεν-Λαβ. «Όσο αδιέξοδη κι αν μοιάζει η σχέση τους, η Σάντα και ο Κλεμάν μοιράζονται την χαρά του να είναι μαζί, τη στιγμή που η κατάσταση του πατέρα της, της προσφέρει μόνο θλίψη. Αναζητούσα μια κινηματογραφική φόρμα που θα μου επέτρεπε να δείξω αυτήν την συνύπαρξη».

Ταυτόχρονα, «με ενδιέφερε πολύ το τι σημαίνει να πενθείς για κάποιον που είναι ακόμα ζωντανός… Ο Γκεόργκ, μπορεί να μην είναι πια ο μπαμπάς που γνώριζε η Σάντρα, όμως είναι ακόμα εδώ, παρών. Ακόμα και αν χάνει το μυαλό του, η ευαισθησία του, η ύπαρξή του παραμένουν».

Το αισθηματικό αυτό δράμα, μιλά με αναπάντεχους τρόπους στον θεατή, χάρη και στις εξαιρετικές ερμηνείες που κατάφερε να αποσπάσει η Μια Χάνσεν-Λαβ  από όλους τους ηθοποιούς. Κατά κοινή ομολογία των κριτικών, ο Πασκάλ Γκρεγκορί, είναι αξέχαστος στον ρόλο του πατέρα –το χαμένο του βλέμμα σου εντυπώνεται στο νου.

Όσο για την Λεά Σεϊντού «έγραψα το ρόλο για εκείνη. Ήθελα όμως να την αξιοποιήσω με έναν διαφορετικό τρόπο. Όχι ως ερωτικό αντικείμενο, ως σύμβολο του σεξ. Εγώ την ήθελα πολύ πιο απλή, και ως εμφάνιση και ως χαρακτήρα. Ήθελα να την «γδύσω» από οτιδήποτε σαγηνευτικό.  Εξ ου και το κοντό μαλλί. Ήθελα να τη δείξω ως μητέρα, ως εργαζόμενη, στην καθημερινότητά της καθώς παρατηρεί τους άλλους. Την βλέπουμε να παρατηρεί και να ακούει τους άλλους. Με μια μελαγχολία που προσωπικά με συγκινεί πολύ».

Το μουσικό θέμα της ταινίας είναι μια όμορφη μελωδία στο πιάνο, το «Liksom en herdinna» του Σουηδού συνθέτη Jan Johansson, που η σκηνοθέτρια πρωτοάκουσε σε μια ταινία του Μπέργκμαν (“The touch”).

Παλιά γνώριμη στις Κάννες, η Μία Χάνεσν -Λαβ, η οποία έχει αποσπάσει την Αργυρή Άρκτο Σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Βερολίνου για την ταινία της Το Μέλλον, συμμετείχε για πρώτη φορά στο Επίσημο Διαγωνιστικό του Φεστιβάλ των Καννών με το αυτοβιογραφικό Νησί του Μπέργκμαν .

Αυτοβιογραφικά στοιχεία έχει όμως και η νέα της ταινία, αφού η σηνοθέτρια εμπνεύστηκε το Ένα όμορφο πρωινό, από την περίοδο που φρόντιζε τον δικό της πατέρα, ο οποίος επίσης έπασχε από το σύνδρομο Benson -ένα είδος Αλτσχάιμερ που περιλαμβάνει και τύφλωση. Όπως εξομολογείται, ο Πασκάλ Γκρεγκορί που τον ενσαρκώνει, του έμοιαζε εκπληκτικά…

*Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών, Φεστιβάλ Καννών, βραβείο Label Europa Cinemas, 2022

*Επίσημη συμμετοχή -Φεστιβάλ Νέας Υόρκης, Φεστιβάλ του Τορόντο, 2022