Ζαν Ρους, Εντγκάρ Μορέν, Γαλλία, 1961, 85'
Θεμελιώδες ντοκιμαντέρ τεράστιας ιστορικής σημασίας (αφού μ’ αυτό γράφεται η ληξιαρχική πράξη γεννήσεως του cinema vérité), αισθητικής αξίας και φιλοσοφικής βαρύτητας, το Χρονικό ενός καλοκαιριού ορίζει, κατά κάποιον τρόπο, τη βούληση του κινηματογράφου να φτάσει στον πυρήνα της ανθρώπινης αλήθειας. Δύο οραματιστές σκηνοθέτες αποφασίζουν να κατέβουν στον δρόμο, να στρέψουν την κάμερά τους στους απλούς, καθημερινούς ανθρώπους και να τους θέσουν θεμελιώδη ερωτήματα για τη φύση της ευτυχίας, το νόημα της ζωής, τον σκοπό της παρουσίας μας στον κόσμο. Το εγχείρημα, για την εποχή που γυρίστηκε η ταινία, είναι κάτι παραπάνω από ριζοσπαστικό. Όμως μια τόσο ξαφνική εισβολή του πραγματικού στα κινηματογραφικά καρέ δεν θα μπορούσε να μην προκαλέσει αναταραχές: αιφνιδιασμένοι απ’ τις αντιδράσεις εκείνων που μετέχουν στο τολμηρό τους σχέδιο, οι Ζαν Ρους και Εντγκάρ Μορέν διαπιστώνουν ότι τελικά η αλήθεια πάντα θα ενοχλεί – είτε επειδή η δόση στην οποία την εισπράττουμε είναι ελλειμματική είτε γιατί μας φαίνεται υπερβολική για να την αντέξουμε. Ένας λόγος παραπάνω για το ντοκιμαντέρ, λοιπόν, να συνεχίσει να την κυνηγάει.
Jean Rouch, Edgar Morin, France, 1961, 85'
A seminal documentary of huge historical importance (since it registers the birth of cinéma vérité), esthetic value, and philosophical weight, Chronicle of a Summer in a way defines the aspiration of cinema to delve into the very core of human truth. Two visionary directors decide to descend upon the streets, turning their camera on simple everyday people and posing them fundamental questions about the nature of happiness, the meaning of life, and the purpose of our existence in the world. This endeavor proved beyond revolutionary for its time. Such a sudden incursion of the real into the film frame, however, could not but cause unrest: startled by the reactions of those taking part in their bold project, Jean Rouch and Edgar Morin came to realize that, at the end of the day, the truth will always be bothersome – either because we do not get enough of it, or because we find it too much to take. Another reason, then, why the documentary must keep on hunting after the truth.