Λιούμπομιρ Στεφάνοφ, Ταμάρα Κοτέφσκα, Βόρεια Μακεδονία, 2019, 89'

Λίγα ντοκιμαντέρ της πρόσφατης κινηματογραφικής εσοδείας έχουν καταφέρει να παντρέψουν πιο δεξιοτεχνικά την αλήθεια με την τέχνη όσο το Honeyland. Μέσα από εικόνες απαράμιλλης φυσικής ομορφιάς αλλά κι έναν σκληρό νατουραλισμό που κάνει ανάγλυφη την τραχιά εμπειρία της ζωής στην ορεινή επαρχία, το θεσπέσιο φιλμ των Ταμάρα Κοτέφσκα και Λιούμπομιρ Στεφάνοφ μας εισαγάγει –ως κρυφούς παρατηρητές– σ’ ένα χθόνιο σύμπαν όπου η επιβίωση δεν είναι ποτέ δεδομένη κι όπου η συνύπαρξη των ανθρώπων ορίζεται (και βρίσκεται διαρκώς υπό διαπραγμάτευση) απ’ τον αδυσώπητο νόμο της ανάγκης. Ποιητικά μελαγχολικό, εικαστικά εκθαμβωτικό, σημειολογικά αλάνθαστο στον διακριτικό τρόπο με τον οποίο αναδεικνύει το πρόβλημα της απληστίας ως βασικό παράγοντα της άμετρης εκμετάλλευσης της φύσης αλλά και της κοινωνικής διάσπασης, το Honeyland προσφέρει σε άφθονες ποσότητες τόσο το «μέλι» (ενός αξέχαστου αισθητικού βιώματος) όσο και τα «τσιμπήματα» (των διαπιστώσεων-αληθειών που πονάνε): όπως συμβαίνει συχνά με τα κινηματογραφικά διαμάντια, δεν μπορείς να έχεις το πρώτο χωρίς τα δεύτερα.

Ljubomir Stefanov, Tamara Kotevska, North Macedonia, 2019, 89'

Few documentaries of recent cinematic vintage have managed to marry truth and art as skillfully as Honeyland. Through images of unparalleled natural beauty, but also through a harsh naturalism that vividly captures the arduous experience of life in the mountainous provinces, this sublime film by Tamara Kotevska and Ljubomir Stefanov slips us – as secret observers – into a chthonic universe where survival is never a given and where human coexistence is defined (and constantly being put on the line) by the inexorable law of necessity. Poetically melancholy, visually stunning, and semantically infallible in the discreet way in which it spotlights the problem of greed as a key factor in the intemperate exploitation of the natural world and in social breakdown, Honeyland offers up an abundance of both “honey” (an unforgettable esthetic experience) and “stings” (delivered by the realization of truths that hurt) – and, as is often the case with cinematic gems, you cannot have the former without the latter.