Σάμι φαν Ίνγκεν, Μίκα Ταανίλα, Φινλανδία, 2023, 72'

Ο Φινλανδός σκηνοθέτης και καλλιτέχνης Σάμι βαν Ίνγκεν είναι δισέγγονος του πιονέρου κινηματογραφιστή Ρόμπερτ Φλάερτι, ο οποίος γέννησε το είδος του ντοκιμαντέρ με το θρυλικό Ο Νανούκ του βορρά, που μόλις έκλεισε 100 χρόνια ζωής. Είναι επίσης το μόνο μέλος της οικογένειας που ενδιαφέρεται εμπράκτως να δώσει συνέχεια στην κινηματογραφική κληρονομιά τους. Ερευνώντας σχολαστικό το υλικό που βρήκε στο σπίτι της κόρης του Ρόμπερτ και της Φράνσις, της Μόνικα, ξεχώρισε φιλμ και βίντεο που καταγράφουν χρόνια δουλειάς για ένα όνειρο που προσπαθούσε να κάνει πραγματικότητα: μια εκδοχή του αρχετυπικού docufiction Moana: A Romance of the Golden Age, το οποίο γύρισαν οι γονείς της το 2016, αλλά αυτή τη φορά με συγχρονισμένο ήχο. Για τις ανάγκες του πρότζεκτ η Μόνικα επέστρεψε στο πατρικό της στα νησιά Σαμόα, επιχειρώντας κάτι τολμηρό, αν όχι παράλογο: να ηχογραφήσει «πρωτότυπους» ήχους μισό αιώνα αργότερα, αλλά και τραγούδια που τραγουδούσαν ήδη από τότε και φέρουν μια αειθαλή αύρα. Οι δημιουργοί συνέθεσαν τους ήχους και τις εικόνες που είχε συντηρήσει η Μόνικα για να μας προσφέρουν ένα κομψό, ειρωνικό και μελαγχολικό δοκίμιο με θέμα την επίμαχη και πολύπλοκη φύση της αυθεντικότητας. Διερωτώνται: σε ποιοανού την αυθεντικότητα αναφερόμαστε; Η Μόνικα πιθανότατα αναζητούσε τον παραμυθένιο κόσμο της παιδικής της ηλικίας με τον ίδιο τρόπο που οι γονείς της αναζητούσαν κάποιες εναπομείνασες θυμίσεις του Χαμένου Παραδείσου - ενώ οι νησιώτες εξετάζουν τα πράγματα μέσα από το δικό τους πρίσμα. (Olaf Möller)

Sami van Ingen, Mika Taanila, Finland, 2023, 72'

Finnish filmmaker and artist Sami van Ingen is a great-grandson of documentary pioneer Robert Flaherty, and seemingly the sole member of the family with a hands-on interest in continuing the directing legacy. Among the materials he found in the estate of Robert and Frances Flaherty’s daughter Monica were the film reels and videotapes detailing several years of work on realizing her lifelong dream project: a sound version of her parents’ 1926 docu-fiction axiom, Moana: A Romance of the Golden Age. For her version, Monica returned to her childhood home, the Samoan island of Savaiʻi, to accomplish a valiant yet absurd task of recording ‘original’ noises half a century later, as well as songs that were already sung back then and have the aura of being sung for centuries to come. The filmmakers shaped the sounds and images Monica had preserved into an elegant, ironic, and melancholic essay on the vexing and perplexing nature of authenticity. They wonder: whose authenticity, exactly? Monica seemingly looked for her fairytale pre-teen world in the same way her parents searched for some last reflections on Paradise Lost – while the islanders have their own view of matters. (Olaf Möller)