Ντέιβιντ Λιντς, ΗΠΑ, Γαλλία, Πολωνία, 2006, 180'
Καθώς μια αφοσιωμένη στην τέχνη της ηθοποιός αρχίζει να υιοθετεί την περσόνα του χαρακτήρα που πρόκειται να υποδυθεί σε μια νέα ταινία, η πραγματικότητά της αποσαθρώνεται κι ο εσωτερικός της κόσμος μετατρέπεται σε εφιάλτη. Μόνο ένας μείζων καλλιτέχνης του σινεμά όπως ο Ντέιβιντ Λιντς θα μπορούσε να οραματιστεί και να αποδώσει κατ’ αυτόν τον –ασύλληπτα πρωτότυπο– τρόπο τα μαρτύρια της ολοκληρωτικής καταβύθισης ενός ηθοποιού στην ουσία της υποκριτικής (του). Το Inland Empire, ένα από τα πλέον ακραία μοντερνιστικά, δύσκολα στην αποκρυπτογράφηση και απολύτως συγκλονιστικά έργα που μας έχει δώσει ποτέ ο σύγχρονος κινηματογράφος, είναι παράλληλα και μια ευφυέστατη παραβολή για το σινεμά ως φάντασμα του συλλογικού ασυνείδητου. Ό,τι είναι η Αγρύπνια των Φίνεγκαν του Τζέιμς Τζόις για τη λογοτεχνία είναι και το Inland Empire για τον κινηματογράφο: Το σημείο καμπής πέρα απ’ το οποίο η τέχνη αδυνατεί να προχωρήσει χωρίς να διακινδυνεύσει τη φαντασμαγορική αυτοκατάργησή της.
David Lynch, USA, France, Poland, 2006, 180'
As an actress dedicated to her craft starts to adopt the persona of a character she is to play in a new film, her reality disintegrates and her inner world turns into a nightmare. Only so masterful a cinematic artist as David Lynch could envision and execute the utterly immersive deep dive made by a dramatic artist into the very essence of (their) acting in such an unimaginably original way. Inland Empire, one of the most acutely modernist, difficult to decipher, and outright thrilling works ever offered up by contemporary cinema, is also – at once – a brilliant parable that sets up cinema as a ghost of the collective unconscious. What Finnegans Wake is for literature, Inland Empire is for cinema: a tipping point beyond which art is unable to progress without risking its own phantasmagoric self-annihilation.