Η ταινία προβλήθηκε στο Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών στο Φεστιβάλ των Καννών και σε πολυάριθμα διεθνή φεστιβάλ αποσπώντας διθυραμβικές κριτικές και 8 υποψηφιότητες για βραβεία Σεζάρ. Την ελληνική της πρεμιέρα πραγματοποίησε στο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου της Ελλάδας.
Το 1976 ξεκινάει η δεύτερη δίκη του Πιέρ Γκολντμάν, ακροαριστερού ακτιβιστή που είχε καταδικαστεί σε ισόβια κάθειρξη για τέσσερις ένοπλες ληστείες, μία από τις οποίες είχε ως αποτέλεσμα το θάνατο δύο φαρμακοποιών. Στην τελευταία δίκη υποστηρίζει την αθωότητά του και μέσα σε λίγες εβδομάδες γίνεται είδωλο της διανοούμενης Αριστεράς. Ο Ζωρζ Kιεγμάν, νεαρός δικηγόρος, τον υπερασπίζεται. Σύντομα όμως η σχέση τους γίνεται τεταμένη. Ο Γκολντμάν καταφέρνει να δημιουργήσει χάος στη δίκη ρισκάροντας τη θανατική ποινή…
Ο γάλλος Σεντρίκ Καν, που στο παρελθόν καταπιάστηκε με άλλη μία πραγματική υπόθεση, αυτή του ιταλού κατά συρροή δολοφόνου Roberto Succo στην ομώνυμη ταινία, αυτή την φορά επιλέγει να φωτίσει μία πολύ ενδιαφέρουσα προσωπικότητα, που ακόμα και σήμερα συζητιέται στη Γαλλία. Εστιάζοντας μάλιστα σε όσα διαδραματίζονται μέσα στην αίθουσα του δικαστηρίου και καταφέρνοντας να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή μέχρι το τελευταίο λεπτό.
Αφορμή για την ταινία στάθηκε το βιβλίο του Γκολντμάν «Σκοτεινές αναμνήσεις ενός Πολωνοεβραίου γεννημένου στη Γαλλία».
Η δίκη Γκολντμάν άφησε ιστορία στην Γαλλία ως μία πολιτική στην ουσία δίκη του πολωνό-εβραίου επαναστάτη Γκολντμάν, που συμμετείχε στον Μάη του ’68 και υπήρξε «παιδί του ολοκαυτώματος». Μία πολύκροτη δίκη (που παρακολούθησαν και σταρ της εποχής όπως η Σιμόν Σινιορέ) στην οποία από τους μεν ιδεολογικούς αντιπάλους του επιχειρείται η στοχοποίησή του για κοινά εγκλήματα του ποινικού δικαίου, ενώ την ίδια στιγμή, η Γαλλική αριστερά τον θυματοποιεί και επιδιώκει την ηρωοποίησή του -ασχέτως της δικαστικής έκβασης.
Ο σκηνοθέτης σκιαγραφεί το πορτραίτο μιας ψυχοπαθολογικής προσωπικότητας, ενός μαχητικού επαναστάτη που αφέθηκε στους “δαίμονές” του, αλλά ταυτόχρονα μιας κοινωνίας που ταλανίζεται απο ρατσισμό και αδικία, τα ίχνη της οποίας είναι ακόμα ορατά στη Γαλλία. Στην ταινία σκύβει ιδιαίτερα πάνω στη σύνθετη σχέση που αναπτύχθηκε μεταξύ του Γκολντμάν και του συνηγόρου του Κιεγμάν, με τον οποίο έχουν κοινές καταβολές, αλλά πολύ διαφορετική στάση απέναντι στα πράγματα. Και οι δύο είχαν γονείς που εγκατέλειψαν τη θρησκεία και ασπάστηκαν τα ιδεώδη του κομμουνισμού. Όμως ακολούθησαν διαφορετικές πορείες.
Η δίκη Γκολντμάν άφησε ιστορία στην Γαλλία ως μία πολιτική στην ουσία δίκη του πολωνό-εβραίου επαναστάτη Γκολντμάν, που συμμετείχε στον Μάη του ’68 και υπήρξε «παιδί του ολοκαυτώματος». Μία πολύκροτη δίκη (που παρακολούθησαν και σταρ της εποχής όπως η Σιμόν Σινιορέ) στην οποία από τους μεν ιδεολογικούς αντιπάλους του επιχειρείται η στοχοποίησή του για κοινά εγκλήματα του ποινικού δικαίου, ενώ την ίδια στιγμή, η Γαλλική αριστερά τον θυματοποιεί και επιδιώκει την ηρωοποίησή του -ασχέτως της δικαστικής έκβασης.
Ο σκηνοθέτης σκιαγραφεί το πορτραίτο μιας ψυχοπαθολογικής προσωπικότητας, ενός μαχητικού επαναστάτη που αφέθηκε στους “δαίμονές” του, αλλά ταυτόχρονα μιας κοινωνίας που ταλανίζεται απο ρατσισμό και αδικία, τα ίχνη της οποίας είναι ακόμα ορατά στη Γαλλία. Στην ταινία σκύβει ιδιαίτερα πάνω στη σύνθετη σχέση που αναπτύχθηκε μεταξύ του Γκολντμάν και του συνηγόρου του Κιεγμάν, με τον οποίο έχουν κοινές καταβολές, αλλά πολύ διαφορετική στάση απέναντι στα πράγματα. Και οι δύο είχαν γονείς που εγκατέλειψαν τη θρησκεία και ασπάστηκαν τα ιδεώδη του κομμουνισμού. Όμως ακολούθησαν διαφορετικές πορείες.