«Ο τραπεζίτης κερδίζει πάντα δυο φορές» των Ιγνάθιο δελ Μοράλ και Ερνέστο Καμπαγιέρο
Μετάφραση: Μαρία Χατζηεμμανουήλ
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Σακατζής
ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΚΑΛΑΜΑΡΙΑΣ «ΜΕΛΙΝΑ ΜΕΡΚΟΥΡΗ»
Πρεμιέρα: Σάββατο 1 Φεβρουαρίου 2020
Το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος παρουσιάζει την πολιτική κωμωδία των Ιγνάθιο δελ Μοράλ και Ερνέστο Καμπαγιέρο «Ο τραπεζίτης κερδίζει πάντα δυο φορές», σε μετάφραση Μαρίας Χατζηεμμανουήλ και σκηνοθεσία Δημήτρη Σακατζή.
Η παράσταση θα κάνει πρεμιέρα το Σάββατο 1 Φεβρουαρίου 2020, στο Δημοτικό Θέατρο Καλαμαριάς «Μελίνα Μερκούρη», με τη συνεργασία του Δήμου Καλαμαριάς και στη συνέχεια θα παρουσιαστεί σε Δημοτικά Θέατρα της Θεσσαλονίκης, με τη συνεργασία των Δήμων.
Με αυτή την παραγωγή, συνεχίζεται μια «παράδοση» που εγκαινίασε το ΚΘΒΕ, με τη φιλοξενία παραστάσεων του σε Δημοτικά Θέατρα της πόλης, αρχικά με την παραγωγή «Οι Ηλίθιοι» του Νηλ Σάιμον, το 2018, και στη συνέχεια με την παράσταση «Η εξέγερση της μύτης» των Νικολάι Γκόγκολ – Δανιήλ Χαρμς, το 2019.
Λίγα λόγια για το έργο
Η Μαρτζ και ο Μπαρτ, όντας απολυμένοι και έχοντας υποστεί τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης στη ζωή τους, οδηγούνται σε μια απελπισμένη πράξη: την απαγωγή του μεγαλύτερου τραπεζίτη της χώρας. Παρά τις προσπάθειες που κάνουν να στείλουν ένα ηχηρό πολιτικό μήνυμα μέσω της πράξης αυτής, τα ίδια τα γεγονότα τους ξεπερνούν. Τελικά, αποδεικνύεται ότι όλοι και όλα είναι αναλώσιμα, μια που το σύστημα μπορεί να αντικαταστήσει και να αναπληρώσει τα πάντα με τρομερή ταχύτητα.
Το έργο «Ο τραπεζίτης κερδίζει πάντα δύο φορές» είναι μια πολιτική κωμωδία που αποτυπώνει την αμηχανία των ανθρώπων μπροστά σε ένα ισχυρό οικονομικό σύστημα, αλλά και τη δυσκολία τους να μετατρέψουν την οργή σε πολιτική πράξη με νόημα.
Ο Ιγνάθιο δελ Μοράλ και ο Ερνέστο Καμπαγιέρο, δύο σημαντικοί άνθρωποι του σύγχρονου ισπανικού θεάτρου που ξέρουν να διαβάζουν την επικαιρότητα και να αφουγκράζονται τον παλμό της εποχής, συγγράφουν ένα έργο που αναδεικνύει με κωμικό τρόπο τις πολιτικές αντιθέσεις αλλά, ταυτόχρονα, προσεγγίζει με αγάπη τον άνθρωπο και τις αδυναμίες του.
Σημείωμα σκηνοθέτη
Η Ελλάδα της κρίσης δε διαφέρει σημαντικά από την Ισπανία της ίδιας κατάστασης. Έτσι κι αλλιώς, είναι δυο λαοί με ένα δικό τους ιδιότυπο εκρηκτικό ταπεραμέντο, που βούτηξαν ταυτόχρονα σε μια βαθιά ριζωμένη κρίση και κλήθηκαν να ανταπεξέλθουν στις αντιξοότητες, ώστε να βγουν από αυτή. Ένα έργο, λοιπόν, του ισπανικού παρόντος σίγουρα μπορεί να αντικατοπτρίσει το ελληνικό σήμερα. Κι αυτό δε θα μπορούσε να γίνει, παρά μόνο μέσα από μία κωμωδία. Η ροπή του ανθρώπου να προσδίδει στις δραματικότερες καταστάσεις που βιώνει μια κωμική χροιά είναι έμφυτη και πηγαία. Όπως πηγαίο είναι και το χιούμορ, όταν καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε «τα δύσκολα». Κωμωδία, λοιπόν, και μάλιστα μαύρη, καθώς μόνο αυτή θα μπορούσε να θίξει με τον γλαφυρότερο τρόπο το κοινωνικοπολιτικοοικονομικό παρόν και να το μεταφέρει με το δικό της τρόπο στο θεατή.
Μέσα από αυτό το έργο της κρίσης, αναδεικνύεται και η προίκα που αυτή μας άφησε. Έτσι, η επικράτηση του χρήματος ως αξιακού προτύπου, όπως μας δηλώνει η Γιασμίν με την αφοπλιστικά ειλικρινή της αφέλεια στην ατάκα «εδώ τα ξέχασαν τα ιδανικά, όλοι κοιτάνε τον εαυτό τους, σκέφτονται μόνο τα λεφτά», συνυπάρχει με τους ισχυροποιημένους −μέσω της κρίσης− θεσμούς της γειτονιάς και της οικογένειας, της φιλίας και της συντροφικότητας. Κι ο κόσμος συνεχίζει να γυρίζει ελπίζοντας για το καλύτερο. Καλή θέαση!
Δημήτρης Σακατζής