Το τέλος του τρωικού πολέμου δεν συμπίπτει με το θάνατο του Αχιλλέα, αλλά με τον νεκρώσιμο νόστο του Έκτορα και τις εκδηλώσεις του πένθους και πόνου που κορυφώνονται με τα ταφικά έθιμα της καύσης και ταφής του τρωικού ήρωα. Η μήνις του νικητή ή η ηρωική πορεία του ηττημένου; Η παράσταση πραγματεύεται την κάθαρση του ατιμασμένου νεκρού, του υπερασπιστή της Τροίας, του αρνητή του πολέμου, του ειρηνοποιού, του άνδρα της λευκόχειρης Ανδρομάχης, του πατέρα του Αστυάνακτα, του γιου του Πριάμου και της Εκάβης, του αρχηγού των Τρώων, του αδελφού τού Πάρη, του στοχαστή: «Εἷς οἰωνὸς ἄριστος ἀμύνεσθαι περὶ πάτρης.», του Τρώα Ήρωα, του στοργικού, του Φόβου των Αχαιών. Η Αθηνά παραστέκει   σύμμαχος στον Αχιλλέα, την ώρα της πτώσης του Έκτορα, ο οποίος ξέρει πλέον ότι το τέλος πλησιάζει και αποφασίζει να αγωνιστεί μέχρι θανάτου και ατιμάζεται από τον πανηγυρίζοντα υβριστή. Ο Έκτορας επιδίωξε το αδύνατο, πιστός στο χρέος και έκανε την υπέρβασή του.

Κυρίαρχο στοιχείο της παράστασης θα είναι ο Λόγος, ο Λόγος του Ομήρου, ο πρόγονος του τραγικού Λόγου. 

Έχουν απομονωθεί όλοι οι στίχοι, ετεροαναφορικοί ή αυτοαναφορικοί, σχετικά με τον Έκτορα και αποδίδονται με τη μορφή ραψωδιακής αφήγησης, συνοδεία ζωντανής μουσικής.

Είναι από τις σπάνιες φορές που θα επιχειρηθεί να αναδειχθεί ο μύθος από την σκοπιά του Έκτορα, σχετικά με το Ομηρικό έπος - και η «αποκατάσταση» του υποτιμημένου αυτού ήρωα, αναδεικνύοντας ακόμα περισσότερο τα υψηλά ιδανικά που διέπουν τα Ομηρικά Έπη.