ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ:
ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΚΛΕΑΣ
ΖΩΝΤΑΝΑ ΕΠΙ ΣΚΗΝΗΣ:
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ & ΜΑΤΘΑΙΟΣ ΤΣΑΧΟΥΡΙΔΗΣ
ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΕΙΩΔΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗ
ΜΕ 40 ΗΘΟΠΟΙΟΥΣ, ΧΟΡΕΥΤΕΣ ΚΑΙ ΜΟΥΣΙΚΟΥΣ ΕΠΙ ΣΚΗΝΗΣ
ΜΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΒΑΣΙΣΜΕΝΗ ΣΤΗ “ΒΙΒΛΟ” ΤΟΥ ΠΟΝΤΙΑΚΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ
«Καιρό τώρα το κοινό διψάει για την αφήγηση της ιστορίας του Ποντιακού Ελληνισμού, αγκαλιάζοντας με θέρμη κάθε θεατρική παράσταση και τηλεοπτική σειρά με θεματική που ακουμπάει στο δράμα που έζησε με τη Μικρασιατική καταστροφή. Αν όχι φέτος πότε, θα ήταν ιδανικότερη χρονιά για να δούμε στη Θεσσαλονίκη, πόλη-αποδέκτη του μεγαλύτερου κύματος των Ποντίων προσφύγων, μία παράσταση για τη γη του Πόντου και τους ανθρώπους της; Και μάλιστα σε ένα θέατρο στολίδι για την πόλη και το μοναδικό ίσως ικανό να φιλοξενήσει μία υπερπαραγωγή αυτού του βεληνεκούς. Και ποιο καλύτερο βιβλίο για να μιλήσει κανείς για όσα συνέβησαν, από τη «Γη του Πόντου», το αυτοβιογραφικό ιστορικό αριστούργημα του σπουδαίου και τόσο αγαπητού στο κοινό λογοτέχνη, δημοσιογράφου και θεατρικού συγγραφέα Δημήτρη Ψαθά;
Ο Πάνος Αμαραντίδης ανέλαβε το μεγάλο εγχείρημα της θεατρικής διασκευής και απόδοσης του έργου, ενώ ο Γιάννης Κακλέας, ο μαέστρος των υπερθεαμάτων, τη σκηνοθεσία. Φωνή στην ψυχή του Πόντου ανέλαβαν να δώσουν με τη μουσική και τα τραγούδια τους οι αδερφοί Κωνσταντίνος και Ματθαίος Τσαχουρίδης. Το αποτέλεσμα είναι το πιο συγκινητικό υπερθέαμα που θα δει αυτή η πόλη εδώ και χρόνια.
Η παράσταση ταξιδεύει το κοινό από την παιδική ηλικία του συγγραφέα στην γενέτειρά του, την κοσμοπολίτικη Τραπεζούντα του Πόντου, ιστορική πρωτεύουσα των Κομνηνών και μεγάλο αστικό και πολιτιστικό κέντρο του Ποντιακού Ελληνισμού, στα χρόνια του οριστικού ξεριζωμού και της προσφυγιάς. Όπως σημειώνει ο Πάνος Αμαραντίδης, “η «Γη του Πόντου» γράφτηκε από τον Δημήτρη Ψαθά το 1966 στην ωριμότητά του σε μια προσπάθεια να κάνει γνωστή τη ζωή και τον πολιτισμό της ιδιαίτερης πατρίδας του και το Έπος της αντίστασης των ηρώων της «σε μία περίοδο που η ιστορία και ο όλεθρος της Σμύρνης παρέμεναν γνωστά στο πλατύ κοινό αλλά όχι αυτή του Πόντου που παρέμενε άγνωστη και υποβαθμισμένη» όπως ο ίδιος ο Ψαθάς ομολογεί στον πρόλογο του βιβλίου του και συμπληρώνει:
«…Η σκέψη μου συχνά φτερουγίζει στα παλιά που προβάλλουν πάντα ολοζώντανα − εικόνες όμορφες και πρόσωπα αγαπημένα, σκηνές και περιστατικά της καθημερινής ζωής, χαρές και λύπες, βιώματα λογής-λογής και μαζί ολόκληρο το πανόραμα της μακρινής εκείνης πόλης του Ευξείνου Πόντου, όπου έζησα τα παιδικά μου χρόνια. Σαν όνειρο. Άλλοτε ευτυχισμένο και χαρούμενο κι άλλοτε φοβερό − ένας σωστός βραχνάς…»”.