Το έργο ξεκινάει με την απόλυτη ανατροπή: Η Καραϊσκάκενα η Καλόγρια, στο κελί της, παρακολουθεί έναν ποδοσφαιρικό αγώνα ανάμεσα στον Ολυμπιακό και τη Φενέρμπαχτσε. Ένθερμη οπαδός του Ολυμπιακού, της ομάδας που έδρα της είναι το στάδιο που φέρει το όνομα του Γιου της, του σπουδαίου αρχιστράτηγου της Επανάστασης, άριστη γνώστρια της ιστορίας της ομάδας, αιώνια θαυμάστρια του αείμνηστου Θανάση Μπέμπη και της ντρίμπλας του, αφηγείται τη ζωή της, τις δυσκολίες που συνάντησε για να αναθρέψει τον μικρό Γιώργη και ξαναζεί τη γέννηση του Γιου της αλλά και τον θάνατό του. Ο αγώνας τελειώνει με τους Έλληνες νικητές. Ο Ολυμπιακός βάζει γκολ. Ο αθλητισμός είναι ο μεγάλος νικητής. 

Η Μάνα Καλόγρια. Η Μάνα Φίλαθλος. Η Μάνα Γυναίκα.

Η Μάνα που δεν έγινε ποτέ σύζυγος. «Μ’ όποιον θέλω τον έκανα. Με τον Θεό τον έκανα», απαντάει περήφανη στην Ιστορία. Η Καραϊσκάκενα κάθε Κυριακή πάει στο Φάληρο, στο Γήπεδο Καραϊσκάκη να μυρίσει το γρασίδι, να μυρίσει το παιδί της. Να τιμήσει τον γιο της. Τον Γιώργη της. Τον Αϊ-Γιώργη των Ελλήνων. 

Πώς γεννιούνται οι ήρωες; Πώς πεθαίνουν; Πώς τους θυμόμαστε; 

Το πιο σημαντικό για τον άνθρωπο είναι η μήτρα. Από πού έρχεται, ποιος είναι, πού πάει. Ποιον πολεμάει. Τη ρίζα του ή τη σκιά του. Μέσα από τις θεατρικές συντεταγμένες χαρτογραφείται το τοπίο της Επανάστασης, αποκαλύπτονται οι αντιφάσεις της εποχής, η θέση της γυναίκας τότε. Όλα τόσο επίκαιρα, γιατί… ό,τι ήταν όμορφο μία φορά, είναι για πάντα. Ό,τι ήταν άσχημο μία φορά, θα ’ναι για πάντα.

«Καραϊσκάκενα, Ο Θρύλος»

Αρκούν έντεκα για έναν Θρύλο; Και ποιοι είναι αυτοί; Και σε ποια εποχή ανήκουν;

Ό,τι είναι αθώο μία φορά, είναι για πάντα. Η Καραϊσκάκενα συνθέτει την ιδανική ενδεκάδα: «Θανάσης Μπέμπης, Ηλίας Υφαντής, Ηλίας Ρωσίδης, Γιώργος Σιδέρης, Γιώργος Δαρίβας, Ανδρέας Μουράτης, Μπάμπης Κοτρίδης, Μπάμπης Δρόσος, Μίμης Στεφανάκος, Νίκος Γιούτσος –Έμπαινε Γιούτσο!!– και στο τέρμα Παναγιώτης Κελεσίδης. Αυτοί είναι οι άντρες σου, Γιώργη μου. Αυτοί είναι οι άντρες του Καραϊσκάκη. «Θ ρ ύ λ ο ς!».

Λόγος «έφιππος» όπως η εικόνα του Καραϊσκάκη. Γλώσσα εξομολογητική, παραστατική, ποιητική, με ακαριαίες και ακραίες εναλλαγές χιούμορ και συγκίνησης. Σκηνοθεσία ανθρωποκεντρική, αντισυμβατική, με ευαισθησία, σκηνική ειλικρίνεια, αμεσότητα. Μουσική πρωτότυπη, εξωκοσμική, με αναφορά στους βυζαντινούς ψαλμούς και σύγχρονο μυστικιστικό ήχο. Σκηνικά εμπνευσμένα από τον εσωστρεφή μοναστηριακό βίο. Ενδυματολογικός κώδικας με συμβολικές άχρονες λεπτομέρειες. 

Η Ζωή είναι αγώνας. Η Μάνα του Καραϊσκάκη, η Καραϊσκάκενα, ερυθρόλευκη στην ψυχή και στο πάθος, αυθόρμητη και αθυρόστομη, αιχμηρή και ανυπόταχτη, ερωτική και αιρετική, ανορθόδοξη πιστή της ορθοδοξίας, μια «ροκ» προσωπικότητα σε εξορία, θα γίνει ένα με όλους. 

Γράφτηκαν για την παράσταση: 

… “Η Καψούρου κάνει ένα άλμα στο χρόνο, φέρνει την ηρωίδα στο σήμερα και παραδίδει ένα σαρωτικό, ορμητικό, γήινο κείμενο, δίνοντας φωνή στη μάνα του ήρωα της Επανάστασης και τη μετατρέπει σε αρχετυπική φιγούρα. Η σκηνοθεσία του Καρατζιά παραδίδει μια παράσταση πυκνή και δονούμενη, με αισθητικό ενδιαφέρον, έτσι όπως το κατανυκτικό σκηνικό περιβάλλον με τις αγιογραφίες και τα καντήλια, κοντράρεται με την αισθαντική, φιλήδονη, πληθωρική και βλάσφημη παρουσία της Καραϊσκάκενας - την οποία ερμηνεύει εξαιρετικά η συγγραφέας, δίνοντας σκηνική, τρισδιάστατη οντότητα στις λέξεις που η ίδια συνέλαβε”… Τώνια Καράογλου (Αθηνόραμα) 

… “Με γλώσσα παραστατική και ποιητική, μέσα από ακραίες εναλλαγές χιούμορ και συγκίνησης, ο μονόλογος της Καψούρου, εμπλουτίζεται από την ανθρωποκεντρική, και συνάμα αντισυμβατική σκηνοθεσία του Καρατζιά, που αναδεικνύει με ευαισθησία και αμεσότητα τη διαδρομή αυτό του προικισμένου ηγέτη του αγώνα”… Δανάη Μαρίτσα (Εφημερίδα Θεσσαλία) 

… “Πανέμορφη, σαγηνευτική, υποβλητική, επιβλητική, τολμηρή, τρυφερή, συναισθηματική, καθηλωτική η Καψούρου σε ένα ευφυές mind-blowing κείμενο δικό της…Μια παράσταση τολμηρή, αντισυμβατική, επιβλητική, συναρπαστική και διαφορετική από ότι έχουμε δει μέχρι τώρα. Ένα μικρό αριστούργημα, ένα συναρπαστικό εικαστικό σύνολο για σεμινάριο, μια θεατρική εμπειρία που δεν θα έπρεπε να χάσει κανείς… Γιάννης Ζαμπατής (thelook.gr) 

… “Ο Καρατζιάς σκηνοθέτησε με μέτρο και στεκόμενος πίσω από το κείμενο, όπως πρέπει να στέκεται ένας σκηνοθέτης. Ο Αντωνιάδης έχει γράψει εξαιρετική θεατρική μουσική και ειδικά το τραγούδι του φινάλε είναι σπουδαίο και δίνει στο έργο ακόμα μεγαλύτερο βάθος και ουσία. Όταν τελείωσε η παράσταση είχα κάποιες αντιρρήσεις στο μυαλό μου. Όσο πέρναγαν όμως οι ώρες, φρόντισα να τις βάλω στην άκρη γιατί δεν είναι αυτές που τη χαρακτηρίζουν και την υπογράφουν”… Ιάσονας Τριανταφυλλίδης (youfly.com) 

… “Ο Καρατζιάς με σεβασμό και ιδιαίτερη ευφυΐα καθοδήγησε την ηθοποιό σε μια εξαιρετική ερμηνεία, ώστε να δαμάσει το χειμαρρώδες κείμενο και να μας προσφέρει αυτό το αριστούργημα επί σκηνής. Η παράσταση αποτελεί έναν θησαυρό του ελληνικού θεάτρου. Για όσους δεν τύχατε να βιώσετε την εξαιρετική αυτή θεατρική εμπειρία, μη χάσετε την ευκαιρία τον ερχόμενο χειμώνα στον Πολυχώρο Vault”…Έλενα Γαζγαλή (all4fun.gr) 

… “Η Καψούρου, που σκηνικά επιβάλλεται και υποκριτικά διαστέλλεται, δίνει σάρκα και οστά, υπόσταση και λόγο ζωντανό στην Καραϊσκάκενα. O Καρατζιάς με σκηνοθετική ευρηματικότητα, ευαισθησία και αμεσότητα,  μετέτρεψε τη σκηνή του Vault σε χώρο ιερό μα και ανίερο, συνάμα.  Με την πρωτότυπη μουσική σύνθεση του ευφάνταστου και ευρηματικού συνθέτη Αντωνιάδη να υποκρούει με ένταση της επί σκηνής δράσης, παρακολουθήσαμε μια αντισυμβατική παράσταση. Μια άκρως τολμηρή παράσταση, αλλά ιστορικά τεκμηριωμένη, από αυτές που σπάνια τολμούν οι συντελεστές της, να παρουσιάσουν, που σε κρατάει σε ένταση και με το, μέχρι το τέλος, ενδιαφέρον να κορυφώνεται”… Γιάννης Γαβρίλης  (reformer.gr) 

… “Με λόγο αιχμηρό και έξοχα ενοχλητικό σε σημεία, εναλλάσσοντας τη συγκίνηση με το χιούμορ και με την αλήθεια του κειμένου σε πρώτο πλάνο, ο Καρατζιάς δίνει ζωή σπουδαία στο έργο της Καψούρου, με εκείνη να παρασύρει σαν μαγνήτης το βλέμμα του θεατή με τους δουλεμένους χρωματισμούς στις σκηνικές της εξομολογήσεις. Η μουσική του Αντωνιάδη προσθέτει την άριστη πινελιά στον καμβά αυτού του πλέον γοητευτικού σκηνικού εγχειρήματος. Μια παράσταση πραγματικά να… την πιεις στο ποτήρι!”…Αλέξανδρος Κούρτης (zappit.gr)

… “Η ερμηνεία της Σοφίας Καψούρου αισθαντική αλλά δίχως φόβο εξωτερίκευσης. Γεμάτη πάθος και δίχως την παραμικρή συστολή. Μία παράσταση φόρος τιμής στο μεγαλείο του αντι-ηρωισμού σε μια εποχή πολέμων και αγιοποίησης”… Ραφαέλα Χαμπίπη (theatromania.gr) 

… “Η Καψούρου με ένα άκρως φεμινιστικού, αντιπολεμικού χαρακτήρα κείμενο, και ο Καρατζιάς με την σύγχρονη σκηνοθεσία του, δίνουν στην εποχή αυτή τον χαρακτήρα, το ενδιαφέρον και τη γοητεία που της αναλογεί. Η Καψούρου, δε, στο ρόλο της, είναι μεγαλειώδης. Μια παράσταση σύγχρονη, μακρυά από την αποστειρωμένη και διεκπεραιωτική μέση προσέγγιση ανάλογων θεματικών, που αποτελεί μια αντιπολεμική κραυγή, μια γλώσσα αθυρόστομη και αυθάδη, που προβάλει τους μοναδικούς λόγους που αξίζει κανείς να αγωνίζεται, τις μοναδικές αιτίες που αξίζει κανείς να γίνεται Καραϊσκάκης”… Κακλαμάνη Αθηνά (θεατρο.gr)

… “Κείμενο ρηξικέλευθο, ευφυές με δραματικό λυρισμό και έντονη ποιητικότητα. Από εκείνα που τρέμεις μην εκραγούν στα χέρια σου από ομορφιά και ευαισθησία. Η σκηνοθετική οπτική ανθρωποκεντρική, υποστηρίζει τον συναισθηματικό κόσμο της ηρωίδας, με ποικίλες εναλλαγές χιούμορ και συγκίνησης. Η Καψούρου ενδύεται με ευθυβολία, γενναιότητα και σθένος την ηρωίδα της και με τη μεστή της ερμηνεία, αναδεικνύει τη σκηνική της αξιοσύνη μέσα στο πλούσιο υποκριτικό της κέντρο. Ένα δυνατό θεατρικό προϊόν με παραστατικότητα, πάθος, τόλμη που αποζημιώνει τον θεατή, τόσο για τη σύλληψη της ευφάνταστης ιδέας όσο και για την άρτια υλοποίησή της”…Ντίνα Καρρά (onlytheater.gr) 

… “Ο έμπειρος σκηνοθέτης ανέδειξε με ευρηματικό τρόπο, όλα εκείνα τα στοιχεία που κάνουν τον ανατρεπτικό μονόλογο τόσο επιτακτικά επίκαιρο, χωρίς ίχνος σοβαροφάνειας και με απενοχοποημένο χιούμορ. Η εξαιρετικά δοτική ερμηνευτικά Σοφία Καψούρου, κατέκτησε τη σκηνή, με την ίδια δύναμη και θέρμη που ο γιος της Καραισκάκενας πολέμησε για την ελευθερία. Αγέρωχη, πηγαία, αθυρόστομη, με μια ελευθεριότητα ανακόλουθη προς τον μοναχικό, μοναστηριακό της βίο, λύνει τη γλώσσα της που τσακίζει κόκαλα, και καλπάζει σαν περήφανο άτι. Ένα αντιπολεμικό μανιφέστο σε καιρό πολέμου και ταυτόχρονα μια ωδή στην ελευθερία, στη γυναίκα, στην ίδια τη ζωή”… Λιλά Παπαπάσχου (θεαθήναι.com) 

… “Ποιητική γραφή, με ακαριαίες και ακραίες εναλλαγές χιούμορ και συγκίνησης. Σκηνοθεσία ιδιαίτερη, ευαίσθητη και ανθρωποκεντρική. Η Καψούρου έτοιμη να εκραγεί σαν ηφαίστειο, χειμαρρώδης, μας συγκινεί με την αμεσότητα του λόγου της, την υποκριτική της αξιοσύνη, την  ευθύτητα της ιστορία της. Στην τελειότητα της παράστασης συντελεί και η πρωτότυπη, καθηλωτική και εντυπωσιακή μουσική του εξαίρετου συνθέτη Αντωνιάδη. Με ενθουσίασε. Μια εξαιρετική, τολμηρή, αληθινή, συγκλονιστική παράσταση”… Βίβιαν Μητσάκου (Theater Project 365) 

… “Mια παράσταση πραγματικά που κλέβει τις εντυπώσεις από κάθε άποψη. Η σπουδαία ερμηνεία της Σοφίας Καψούρου, που δεν παίρνεις το βλέμμα σου από πάνω της ούτε λεπτό, τόσο με την ερμηνεία της όσο και με το καθηλωτικό της κείμενο που είναι πιο επίκαιρο από ποτέ, σε συνδυασμό με την μοναδική σκηνοθεσία του Δημήτρη Καρατζιά, δημιουργούν ένα απόλυτα άρτιο θεατρικό αποτέλεσμα, που δεν πρέπει κανείς να χάσει”… Γιώργος Λιναρίτης (Art magazino)

… “Πρόκειται για Αριστούργημα. Ύμνος στη γυναίκα και την ελευθερία της. Το θεατρικό έργο της Σοφίας Καφούρου πρέπει να διαβαστεί από όλους”…  Κώστας Τραχανάς (Εφημερίδα Δημοκρατική Φωνή, fractalart.gr )