1973 – 2023

Μισός αιώνας από τα γεγονότα του Πολυτεχνείου. Μισός αιώνας από τους αγώνες που οδηγούν στην Μεταπολίτευση. Μισός αιώνας από τότε που ο Κώστας Μουρσελάς βάζει το «Μαχαίρι στο κόκαλο» και γράφει για ανθρώπους που έχουν χάσει από καιρό το «ανθρώπινο» μέσα τους. Μέλη μιας κοινωνίας και αυτοί, «ζουν» απολαμβάνοντας τα λαμπρά χρόνια της «κοινωνικής ευημερίας». Απολαμβάνουν και ανέρχονται αδιάκοπα.  

 « Είναι και που διψάς να ζήσεις, όλο και πιο έντονα, όλα αυτά  που προκλητικά και επίμονα σου προτείνει η σύγχρονη κοινωνία (..) Δεν έχεις να παλέψεις μόνο για την επιβίωσή σου, που στο κάτω κάτω θα είχες κι ένα κάποιο άλλοθι για το όποιο έγκλημά σου, αλλά έχεις να ικανοποιήσεις και όλα αυτά τα δαιμόνια, που μοιραία πάλι θα σε οδηγήσουν στο έγκλημα και στη διαφθορά, και μάλιστα χωρίς και τόσο πειστικό άλλοθι αυτή τη φορά. » 

Μια χώρα που πασχίζει για πρόοδο και ανάπτυξη. Μια «οικογένεια» που παλεύει για άνοδο και προαγωγή. Απόκριες, μέρα μεταμφιέσεων,  ο Λεωνίδας και η Ελένη περιμένουν καλοντυμένοι τον «υψηλό» προσκεκλημένο του πάνω ορόφου. Περιμένοντας ευελπιστούν να πατήσουν το επόμενο σκαλί. Να μπουν στον κύκλο. Να γίνουν αναγκαίοι. Κι όλα αυτά μέχρι να δουν ότι προσαρμόζονται σε χαλάσματα. Πως αυτό το βήμα οδηγεί στο γκρεμό. Πως ζουν σαν δύο γελοίοι τσαρλατάνοι με αντιδράσεις υπάνθρωπες σ’ έναν απάνθρωπο κόσμο. Μέχρι να δουν στο φως εν τέλει ότι  μένουνε δύο νικημένοι με ολιγόπιστα μάταια φερσίματα.