Όπως τα έγραψαν οι κριτικοί:
"Ο μικρός Νταβίντ μεγαλώνει στη Γαλλία της δεκαετίας του ’80. Είναι ένα πολύ διαφορετικό αγόρι, που θέλει να παίζει με κορίτσια, να μεταμφιέζεται σε πριγκίπισσες και βασίλισσες της Αιγύπτου, αποφεύγει την μπάλα και τον πόλεμο, και δέχεται γι’ αυτήν την ιδιαιτερότητά του κάθε είδους αρνητικό σχόλιο από τους συμμαθητές του. Ωσπου μια μέρα θα ακούσει στους τίτλους της «Κόρης του Μιστράλ» (γνωστού σίριαλ της εποχής) μια φωνή να τον καλεί στο κατώφλι του εαυτού του... Είναι η φωνή της Νάνας Μούσχουρη, καλυμμένη με τα ονόματα των συντελεστών της παραγωγής, αόρατη για τους μυριάδες άλλους ακροατές που την ακούν σαν κατακλείδα της μυθιστορηματικής -και ελαφρώς κακόγουστης με τα σημερινά γούστα- σειράς. Μα για τον Νταβίντ η ίδια αέρινη φωνή αποτελεί ένα «κάλεσμα» που χάνεται στα βάθη της ύπαρξης και που, όπως την περιγράφει ακόμα και τώρα, -όταν ενήλικος πια γράφει το βιβλίο του- θυμίζει τη φωνή που μέσα στους χρόνους έχουν περιγράψει άλλοι σαν υπερφυσικό κάλεσμα για την τελείωση του εαυτού τους σε μια αποστολή. Με τέτοιον ζήλο λοιπόν και με την αίσθηση πως σε αυτή τη φωνή βρίσκεται το νόημα της ζωής του, ο Νταβίντ θα δοθεί στα επόμενα χρόνια στην αναζήτηση της πηγής, που αν δεν είναι η ίδια η Μούσχουρη, εκπροσωπείται τουλάχιστον από εκείνη. Είναι η φωνή που του λέει πως δεν είναι διαφορετικός, αλλά διακριτός από τους περισσότερους, που του μαθαίνει πως ο εαυτός πρέπει να χτίζεται από μέσα προς τα έξω και που τον συμβουλεύει να κρατάει για τον ίδιο το μυστικό της προσωπικής ιδιοφυΐας του, παραδίδοντάς το μονάχα σε όσους είναι ικανοί να το καταλάβουν.
Μα πέρα από τα μακρινό για εκείνα τα χρόνια είδωλο της Ελληνίδας θεάς, υπάρχει και μια άλλη, πολύ πιο κοντινή ύπαρξη, που ξεχειλίζει από αγάπη και που έχει μάθει να αγαπά πέρα από τα σχήματα του κόσμου. Είναι το πρόσωπο της γιαγιάς του συγγραφέα, στο οποίο προσέρχεται για να βρει καταφύγιο και θαλπωρή στις δύσκολες στιγμές του. Δεν υπάρχει τίποτα το διδακτικό εδώ, καμιά «αποστολή». Είναι το μήνυμα μιας αγάπης που δίδεται χωρίς εξηγήσεις ή περιττά λόγια.
Από τη μια λοιπόν μια ξένη Ελληνίδα θεά και από την άλλη μια γήινη Γαλλίδα γιαγιά. Ανάμεσα στις δύο, ή μάλλον και με τις δύο μαζί στα όνειρά του, ο γιος ενός λαϊκού ζευγαριού στο Παρίσι θα φτάσει κάποτε να αγγίξει το όνειρό του. Και βέβαια μαζί με αυτό να γνωρίσει βαθιά τον εαυτό του. Το κείμενο του Ελό είναι κάτι παραπάνω από βιογραφία, είναι η μαρτυρία ενός ανθρώπου που ζει συνέχεια στο παρόν και μετατρέπει το «εγώ» του αντί για πρόσωπο σε ιδιότητα. Πράγματι στην παράσταση του «Σταθμού» ακούμε συνέχεια το «εγώ» του αφηγητή να ζει στο διαρκώς ζωντανό παρόν και να αποκτά με αυτό την ένταση και το εύρος ενός ρήματος. Είναι ένα «εγώ» που ολοκληρώνεται και ικανοποιείται αφού πρώτα κατακτήσει όλα εκείνα που το κάνουν ευτυχές.
Πρόκειται βέβαια πέρα από όλα αυτά και για ένα σπουδαίο σκηνικό ρόλο, για ένα μονόλογο που όπως είπαμε δεν ξεκινά αλλά καταλήγει στο πρώτο πρόσωπο και την αυτοπρόσωπη αφήγηση. Ο Μάνος Καρατζογιάννης με την καθοδήγηση του σκηνοθέτη Ελισσαίου Βλάχου θα περάσει από τα στάδια της ενηλικίωσης του ήρωα με την παρουσία ενός κόκκινου φορέματος στην μια άκρη της σκηνής (σκηνικά και κοστούμια: Σεμίραμις Μοσχοβάκη), να επιβάλλεται σαν κάποιο τρόπαιο της τελικής του νίκης. Η μεγάλη επιτυχία του ηθοποιού είναι πως καταφέρνει να μεταφέρει τον ενθουσιασμό, την αφέλεια αλλά και το πείσμα ενός παιδιού που έχει καταλάβει από την αρχή τι θέλει στη ζωή του, τόσο απόλυτα μάλιστα ώστε να απορεί με τη δική μας άγνοια. Είναι ένα σοφό παιδί σε πνευματική αποστολή, όπως και ένας αφοπλιστικά ανεπιτήδευτος ενήλικας." Γρηγόρης Ιωαννίδης, ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
«Αυτόν τον τρυφερό, βαθιά ανθρώπινο χαρακτήρα, δε θα μπορούσε να ερμηνεύσει καλύτερα παρά ο Μάνος Καρατζογιάννης. Μας χάρισε έναν υπέροχο μονόλογο, που ζωντάνεψε με την ερμηνευτική του δεινότητα μια ολόκληρη εποχή. Με το πηγαίο ταλέντο του και την άριστη μυστική επικοινωνία που αναπτύσσει κάθε φορά με το κοινό, υπηρέτησε άρτια έναν ιδιαίτερα απαιτητικό ρόλο με πολλές ψυχολογικές και ηλικιακές διακυμάνσεις. Μας ταξίδεψε μαγικά υπό τις καθοριστικές σκηνοθετικές οδηγίες του Ελισσαίου Βλάχου στο μονοπάτι από την εφηβεία στην ενηλικίωση του ήρωα, με μόνες αποσκευές την κίνηση του σώματος και την εκφραστική του δεινότητα. […] Μια παράσταση ύμνος στη Νάνα Μούσχουρη και αποδοχής του διαφορετικού εαυτού μας που δεν πρέπει να χάσετε.» Έλενα Γαζγαλή, all4fun
«Ο Μάνος Καρατζογιάννης, έξοχος μονολεκτικά στον μοναδικό αλλά πολυδύναμο ρόλο του έφηβου Μιλού, παίζει συγχρόνως όλους τους άδηλους, κρυπτόμενους, αφανείς εν δυνάμει ρόλους του έργου, σύνθετα και απλά μαζί, σε πλήρη υποκριτική ωριμότητα, ξεδιπλώνοντας με τρόπο θαυμαστό όλες τις μεταμορφωτικές ικανότητές του. Χαίρεται κανείς να τον βλέπει.» Λεονάρδος Πολενάκης, ΑΥΓΗ
«...η ερμηνεία ξεπερνά κάθε προηγούμενο: σταθερά ανεβαίνοντας την κλίμακα της ωρίμανσης, ο Μάνος Καρατζογιάννης αυτοσαρκάζεται, αυτοαναιρείται, κυριολεκτικά κομματιάζεται επί σκηνής, αγγίζοντας και την παραμικρότερη πτυχή ενός τόσο σύνθετου ψυχισμού.» Νίκος Ξένιος, Bookpress
«Με ειλικρίνεια, χιούμορ και ανθρώπινη ζεστασιά, ο αυτοβιογραφικός μονόλογος του Νταβίντ Λελαί-Ελό εξιστορεί τον θαυμασμό του στη Νάνα Μούσχουρη και πώς η μουσική της σπουδαίας καλλιτέχνιδας τον βοήθησε στη δύσκολη ενηλικίωσή του.» ATHINORAMA TEAM
«Ο Μάνος Καρατζογιάννης αποδίδει θαυμάσια και με ευαισθησία την εξέλιξη αυτού του ευαίσθητου άντρα με τη βοήθεια και την ευρηματική σκηνοθεσία του Βλάχου.» Χρήστος Παρίδης LIFO
«Ο Μάνος Καρατζογιάννης δίνει τον καλύτερό του εαυτό στην παράσταση. Ακροβατεί μεταξύ των μύχιων συναισθημάτων του νεαρού Μιλού και του ενήλικα άντρα που αναζητά, διεκδικεί και επιβάλλει τελικά την ταυτότητα του αφού έχει παλέψει για να αγαπηθεί. Μαθαίνει να αγαπά ο ίδιος τον εαυτό του και μετά όλα βρίσκουν τη ρότα τους. Πραγματικά είδα ένα από τους πιο δυνατούς μονολόγους των τελευταίων χρόνων.» Γιάννης Καφάτος, viewtag
"Ο Μάνος Καρατζογιάννης αξίζει ειδικό έπαινο γι' αυτή του την ερμηνεία. Δεν είναι πουθενά ο εαυτός του κι όμως μοιάζει τόσο (σκηνικώς) αληθοφανής..." Κωνσταντίνος Μπούρας, ΠΕΡΙ ΟΥ
«Ο Μάνος Καρατζογιάννης, ολομόναχος επάνω στη σκηνή, μικρό, αθώο αγόρι, στα δεκατέσσερά του χρόνια, να μεγαλώνει κάθε λεπτό που περνά, να συναντά τις δύο γυναίκες που λάτρεψε, τη Νάνα Μούσχουρη και τη γιαγιούκα του, και να ενηλικιώνεται με φωνή, σώμα και βλέμμα καθώς η εικόνα του κάνει τον κύκλο της για να συναντήσει ως Νταβίντ πια τον Μιλού που (δεν) άφησε πίσω του, απογυμνωμένο από φαντασιώσεις και εμμονές, ήρεμο, κατασταλαγμένο και πλήρη, σε ένα φινάλε που σου σηκώνει την τρίχα.» Μάνος Θηραίος URBAN LIFE
«Μία παράσταση που αντανακλά το κοινωνικό γίγνεσθαι και εστιάζει σε σημαντικά ζητήματα δημιουργώντας στο κοινό συγκίνηση αλλά και εύθυμες στιγμές με όμορφα τραγούδια και διαδραστικότητα.» Γιάννης Σεβαστίκογλου, THEATERSTAGE
«Ο συναρπαστικός θεατρικός μονόλογος του Νταβίντ Λελαί – Ελό, σε ρέουσα μετάφραση της Αγγελικής Βουλουμάνου, σκηνοθεσία του Ελισσαίου Βλάχου και πρωταγωνιστή το Μάνο Καρατζογιάννη, είναι μια ρεαλιστική θεατρική συνθήκη, πηγαία και συγκροτημένη που αξιώνει την προσοχή μας.» Ζωή Τόλη, ΕΝΕΤPRESS
«Ο γλυκύτατος αυτός μονόλογος του Νταβίντ Λελαί Ελό, στην ουσία η προσωπική του ιστορία, η ζωή του, η πραγματική του εμπειρία, είναι ένα ζεστό χέρι πάνω από την καρδιά.» Κώστας Κούλης, KEYSMASH
«Ο Μάνος Καρατζογιάννης και ο Ελισσαίος Βλάχος έχουν κάνει εξαιρετική δουλειά. Πόσο ωραία είναι να βλέπεις το θέατρο γεμάτο, ήδη από τη δεύτερη παράσταση!» Γιώργος Μητρόπουλος, Euronews
«Το αυτοβιογραφικό «Όταν μεγαλώσω, θα γίνω Νάνα Μούσχουρη» του Νταβίντ Λελαί-Ελό είναι η ώθηση προς το όνειρο, γιατί τελικά σημασία έχει το ταξίδι και όχι τόσο ο προορισμός. Ο Μάνος Καρατζογιάννης αποδεικνύει για άλλη μια φορά το πάθος του στους μονολόγους. Είναι ένας υπέροχος Μιλού!» Ντίνα Καρρά, Onlytheater
«Μια παράσταση επίκαιρη, συγκινητική, γύρω από την διαφορετικότητα, με την εξαιρετική ερμηνεία του Μάνου Καρατζογιάννη. Ο σκηνοθέτης με υψηλή συναισθηματική ευφυία, έφερε στο ελληνικό κοινό ένα κείμενο γαλλικό, που αξίζει να δείτε!» Δήμητρα Τσιαούση, Piraeus Press
«Ο Μάνος Καρατζογιάννης ως Μιλού είναι απλά καθηλωτικός. Παίζει διαρκώς με τις κινήσεις του, τις συνεχείς αλλαγές στις εκφράσεις του προσώπου του, που δείχνουν τις αλλεπάλληλες συναισθηματικές αλλαγές του ήρωά μας, καθώς περνάνε τα χρόνια και μεγαλώνει» Γιώργος Λιναρίτης, artmagazinoweb
«Μόνο κάποιος με το ταλέντο του Μάνου Καρατζογιάννη θα μπορούσε όχι απλά να περιγράψει αλλά και να μοιραστεί τόσα συναισθήματα» Κατερίνα Σούλη, talkaboutart2020.blogspot
«Αξίζει τον κόπο να δείτε αυτήν την παράσταση, πέρα από το άρτιο καλλιτεχνικό της αποτέλεσμα για να νιώσετε πως (πέρα από τα σύμπαντα) ο καθένας μας μπορεί να κάνει πραγματικότητα το όνειρό του, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.» Άννα Παχή, iart.gr
«Ο Μάνος Καρατζογιάννης, με αυθεντική τέχνη έχει διεισδύσει τον ρόλο, έχει εμβαθύνει σε σημείο ταύτισης.» Αντώνης Χαριστός, tetragwno
«Πολλά ερωτήματα μας αναδύονται βγαίνοντας από την παράσταση και σίγουρα είναι μια παράσταση που αφυπνίζει τον θεατή και θα του κεντρίσει το ενδιαφέρον!» thearomusicbooks.blogspot.com
«Την παράσταση αξίζει να την δούμε όλοι γιατί θα θαυμάσουμε το ταλέντο και την αισθητική των ανθρώπων που την συνδημιούργησαν, και θα υπενθυμίσουμε στον εαυτό μας την προσωπική μας μεταμόρφωση όταν αποφασίζουμε την μαγική, κινητοποιό πίστη σε ένα όνειρο.» Μιμίκα Ντορλή, Quinta
«Ο Μάνος Καρατζογιάννης στο ρόλο του Μιλού αλλάζει την κίνησή του, την έκφρασή του, την ερμηνεία του ανάλογα με την ηλικία του ρόλου. [… ]Παίζει, θλίβεται, ντρέπεται, χαίρεται, πληγώνεται, συνθλίβεται.» Μαρία Μαρή, In2life
«Η ερμηνεία του Μάνου Καρατζογιάννη συγκινητική, τρυφερή αλλά και με χιούμορ φέρνει μπροστά μας ολοζώντανο αυτό το μικρό ενθουσιώδες αγόρι με το χαμόγελο και το δάκρυ του, τα αγκάθια αλλά και τα ρόδα της ζωής του, όλα αυτά τα μικρά αγόρια που κάπου στον κόσμο παλεύουν να ανταμώσουν με τον εαυτό τους, να βρουν, ανακαλύψουν, αποδεχτούν και διαφυλάξουν κόντρα στην σκληρότητα, κακία και άγνοια του κόσμου την ταυτότητα τους» Έλλη Διακογιάννη, Θέατρο.gr
«Το “Όταν θα μεγαλώσω, θα γίνω Νάνα Μούσχουρη” είναι ένα πολυεπίπεδο έργο του οποίου οι ατάκες κόβουν απαλά σαν λεπίδι ήδη από την εναρκτήρια σκηνή.» Μαρίνα Αποστόλου, theatrikesapopseis.blogspot
«Ο Ελισσαίος Βλάχος σκηνοθετεί και κάνει την δραματουργική επεξεργασία του μονολόγου, χαρίζοντάς μας μια παράσταση τρυφερή, ευαίσθητη και πολύ αληθινή, μια παράσταση ζωντανή που σου κρατάει το ενδιαφέρον μέχρι το τελευταίο λεπτό. Οι σκηνοθετικές του επιλογές είναι ευρηματικές και μετατρέπουν τον μονόλογο σε παράσταση χάδι και ταυτόχρονα γροθιά στο στομάχι.» Βίβιαν Μητσάκου, Theaterproject365
«Εχεις διαρκώς την αίσθηση με τον Καρατζογάννη ότι όσες δυσκολίες και δράματα και αν περνάει, στο βάθος της ψυχής του, σαν μια λεπτή σταγόνα δροσιάς, κοιμάται μια ακαθόριστη χαρά μιας απέραντης απελευθέρωσης! Κι αυτό είναι πολύ σπάνιο για έναν τέτοιο μονόλογο που πατάει σε πολλά ναρκοπέδια, καθώς πέραν της ψυχοσύνθεσης του ήρωα και του κιτς που κουβαλάει το ίνδαλμά του, έχει να παλέψει και με τη εικόνα του ελληνικού κοινού για τη Μούσχουρη, καθώς και με την εικόνα της τουριστικής ελληνικότητας που πουλάει πάντα και παντού. Και κυρίως έχει να παλέψει με την διεθνή εικόνα της Μούσχουρη που προτάσσει άλλα πράγματα από την αρχική ερμηνεύτρια της μουσικής του Χατζιδάκη και των στίχων του Γκάτσου, που γοητεύει και αφορά τους Ελληνες.» Αλέξης Κανατάς, on Facebook
Λίγα λόγια για τον συγγραφέα
Ο Νταβίντ Λελαί-Ελό (David Lelait-Helo) είναι συγγραφέας και δημοσιογράφος, έχει γράψει μυθιστορήματα, φιλοσοφικά διηγήματα και βιογραφίες γυναικών του καλλιτεχνικού στερεώματος (Εβίτα Περόν, Μαρία Κάλλας, Μπαρμπαρά, Δαλιδά, Ρόμυ Σνάιντερ…)
Η βιογραφία της Μαρίας Κάλλας με τίτλο «Μαρία Κάλλας-Έζησα με τέχνη έζησα με έρωτα» κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Πατάκη. Πολλά από τα έργα του έχουν μεταφραστεί σε άλλες χώρες.
Με τη Νάνα Μούσχουρη διατηρούν στενή φιλική σχέση, επικοινωνούν καθημερινά, βλέπονται συχνά στο Παρίσι, στη Γενεύη ή στην Αθήνα, και συνεργάζονται συστηματικά.
Από τη Γαλλία στην Ελλάδα
Το «Όταν μεγαλώσω, θα γίνω Νάνα Μούσχουρη» παρουσιάστηκε το 2019 στη Γαλλία, στο Φεστιβάλ της Αβινιόν, με εξαιρετική επιτυχία και φέτος το φθινόπωρο παίχτηκε και στο Παρίσι.