STAND UP TRAGEDY
Κείμενο – Ερμηνεία: ΚΑΤΙΑ ΓΕΡΟΥ
Σκηνοθεσία: ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΚΑΤΖΟΥΡΑΚΗΣ
Φιγούρες – ρόλοι που εκπροσωπούν όσα επηρεάζουν και δυναστεύουν τη ζωή μας εμφανίζονται επί σκηνής. Ακούμε τη σκέψη και τα επιχειρήματά τους. Ένα σιωπηλό πρόσωπο τους ακολουθεί επί ποδός και τους ενσαρκώνει. Στο τέλος, παύει να σαρκάζει, να ειρωνεύεται και να μιμείται και μιλάει εκ βαθέων. Οι τίτλοι των κειμένων: Block Delete, Τσιμέντο Yes, Το κλαρίνο, Μις χαμόγελο, Γενέθλια. Θέματα: Η κοινωνία του θεάματος που καλά κρατεί ότι κι αν συμβαίνει γύρω μας, η κατάφαση στην αλόγιστη ανάπτυξη, η «φιλανθρωπία», ο ψυχισμός του σύγχρονου ανθρώπου και το αιώνιο αίτημα για ανάταση και νόημα.
ΠΡΕΜΙΕΡΑ 2 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ
Σκηνοθετικό σημείωμα Μάρτης 2020
Η πρώτη μας συνεργασία με την Κάτια πάνω στη μορφή του καμπαρέ ξεκίνησε το 2004 στο Θέατρο Τέχνης με το Τράνζιτ. Ήταν μια προσέγγιση του κόσμου που ζει στο περιθώριο και που προσπαθεί να βρει τη δική του φωνή. Μετά ακολούθησε η δεύτερη παράσταση το 2006 με το έργο «Του Δρόμου» που συγγράψαμε σχεδόν όλοι οι συντελεστές της παράστασης. Ένα πικρό σχόλιο με καταιγισμό από ενσταντανέ της καθημερινότητας. Τώρα σχεδόν το σύνολο των κειμένων γράφτηκε από την Κάτια Γέρου, καθώς η σύλληψη της ιδέας ήταν δική της. Σκηνοθετικά η μεγάλη δυσκολία, και ταυτόχρονα γοητεία είναι ότι δεν πρόκειται για ενσταντανέ αλλά για μεγάλους μονολόγους. Ναι, καμπαρέ είναι αλλά με δομή θεατρική. Ένα πρόσωπο ενσαρκώνει όλους τους ρόλους με συνέπεια σταδιακά αυτοί οι όχι και τόσο ελκυστικοί τύποι που ενσαρκώνει, να κινδυνεύει να το απορροφήσουν. Και φυσικά κάποια στιγμή αντιδρά με τον τρόπο του. Με το δικό του μοναδικό όπλο, την τέχνη του.
«Αυτόν τον άνθρωπο, που παρακολουθεί κι εξαρτάται από τη δική μου πεσιμιστική κατάσταση, στο τέλος τον βάζω να υμνεί τη ζωή. Η φράση που επαναλαμβάνει είναι 'πεθαίνω να ζω'»
Απόσπασμα από συνέντευξη στη Μάνια Ζούση, στην εφημερίδα avgi.gr
«Ο χαρακτήρας που μου προκαλεί θλίψη είναι μια γυναίκα, μάλλον μικροαστή, που μιλάει στο τηλέφωνο με τη φίλη της. Τα θέματά της και ο τρόπος που παθιάζεται με αυτά σε κάνουν να θες να της φωνάξεις: Σταμάτα πια, έλεος! Στο τέλος κάτι συμβαίνει που της δίνει πίσω το ανθρώπινό της πρόσωπο, το ωραίο της πρόσωπο. Γιατί το ανθρώπινο πρόσωπο είναι πάντα ωραίο όταν βγαίνουν οι μάσκες της ανοησίας, της απάθειας ή της υστερίας που μας φοράει η σύγχρονη, παγκοσμιοποιημένη μας ζωή. »
Απόσπασμα από συνέντευξη στη Χρίστινα Λάσκαρη, στην εφημερίδα freesunday.gr