Η Νατάσα Φαίη Κοσμίδου διασκευάζει και σκηνοθετεί την αριστουργηματική νουβέλα του Άντον Τσέχωφ “Θάλαμος Νο 6” προσδίδοντάς της όλη την πνοή και τη νιότη του σύγχρονου αγώνα ενάντια στη βία της πατριαρχίας, στην τυφλή αστυνομική βία, σε κάθε κοινωνικό αποκλεισμό. Το ψυχιατρικό άσυλο της ιστορίας του Τσέχωφ γίνεται στα χέρια της Νατάσας Φαίης Κοσμίδου ένα σύμβολο για τη σύγχρονη ελληνική κοινωνία που συχνά λειτουργεί ως “ψυχική μέγγενη” για κάθε ανυπόταχτη, διαφορετική και ευαίσθητη ψυχή.
Πέντε γυναίκες στη σκηνή ξεδιπλώνουν το νήμα της αφήγησης του πιο επιδραστικού έργου του Τσέχωφ συνδέοντάς το με τις πολιτικές δολοφονίες του σήμερα, με τις γυναικοκτονίες, με τους αγώνες της γενιάς του Αλέξη και του Παύλου αποδεικνύοντας ότι το πολιτικό θέατρο μπορεί να είναι ποιητικό κι ότι το θέατρο της κοινωνικής διαμαρτυρίας μπορεί να ευωδιάζει τρυφερότητα, φρεσκάδα και ανθρωπιά.
Όλη η παράσταση μοιάζει σαν μια χιπ χοπ τελετουργία με τη Νατάσα Φαίη Κοσμιδου να πρωτοστατεί στην αφήγηση έχοντας πλέξει σε εύηχες ρίμες όλη τη χρονική διαδρομή που συνδέει την ανώνυμη τσεχωφική πόλη του 1892 με την Αθήνα του 2023. Τα πολιτικά τραγούδια της Νατάσας Φαίης Κοσμίδου που ακούγονται στην παράσταση εντάσσονται αρμονικά στο νήμα της αφήγησης και αποτελούν ισχυρές πολιτικές/ποιητικές αποτυπώσεις για τον αγωνιζόμενο άνθρωπο κάθε τόπου και κάθε εποχής.
Η Έρη Μανουρά και η Ιωάννα Παπακωνσταντίνου υποδύονται σαν μπαλαντέρ όλους τους ρόλους του έργου με μαεστρία, η Σίλια Καρφοπούλου με το σώμα της δίνει μια υποδειγματική χορευτική υπογραφή στο έργο καθώς λειτουργεί σαν μια σωματική κραυγή των όσων μας μεταφέρει η αφήγηση και η Μαρία Μιχαλάκα με το βιολί της μας μεταφέρει τους τρυφερούς τόνους μιας ψυχικής ευρυχωρίας και μιας ευγένειας που αντέχει.
Ένα έργο για τον άνθρωπο που μέσα στην βαρβαρότητα , μέσα σε αυτόν τον άγριο κόσμο , συνεχίζει να παλεύει, να ονειρεύεται , να τραγουδάει την αλήθεια με τρυφερότητα.
Ένας ύμνος στην μητρική αγάπη , που θα σώσει τον κόσμο.