Ένας θερισμός κατάπτωσης του δυτικού πολιτισμού της υπερ-αφθονίας.

Ένας θερισμός μιας δήθεν κοσμοπολίτικης ζωής.

Ένας θερισμός της αυτάρκειας σε θλιβερή ακινησία.

Εν τέλει, μια συγκομιδή αδιεξόδων, πλαδαρότητας, κυνισμού.

Δύο ζευγάρια που έχουν από ένα παιδί και μια εργένισσα σε κατάσταση κρίσης.

Τους ενώνει ένα life style απόλαυσης εν μέσω του κενού τους εαυτού.

Έχοντας αντιθετικές κουλτούρες, διαφορετικές θρησκείες και εναλλακτικές αξίες, παραθερίζουν στην άκρη του κόσμου, στο μαγευτικό Ακαπούλκο, απολαμβάνοντας τα ατελείωτα ποτά τους στην πισίνα ενός υπερ-πολυτελούς ξενοδοχείου... «57 αστέρων» όπως διαφημίζονται τα ευαγή αυτά «μαυσωλεία» της μπλαζέ ζωής.

Χαλαρώνοντας βαριεστημένα, ο Ρουμί και η Ζουζού, ο Ασσούρ και η Λίκρα και η Μπόνα είναι σαν να βουλιάζουν στην κυνική ανία τους με τη ψευδαίσθηση ότι γίνονται κοινωνοί του επίγειου Παραδείσου τους, ενώ κατ’ ουσίαν εγκαταβιούν στην προσωπική τους Κόλαση.

Όμως τα συνεχή, εκνευριστικά και επιθετικά τηλεφωνήματα από τα παιδιά τους… και τον εραστή… τους φέρνουν σε επαφή με τις αλλόκοτες καταστάσεις που οι ίδιοι έσπειραν, θερίζοντας τώρα τους τοξικούς καρπούς.

Κάθε τηλεφώνημα, συνιστά και μια διατάραξη, έτσι που να εκπηγάζει ένας πίδακας, σπάζοντας την πλαδαρότητα της επίπλαστης νιρβάνα: Εν μέσω αυτής της τρομοκρατίας των κινητών, ο αόρατος νεαρός μεξικανός μουσικός του ξενοδοχείου ως Άγγελος Θανάτου παίζει τις μελωδίες του, δίνοντας με τις νότες του μια προσωρινή λύτρωση στους εκφραστές του Πουθενά.

Η απόλαυση των εξωτικών ποτών, η ηλιοθεραπεία δέρματος και ψυχής, οι φιλοσοφικές και ιδεολογικές αντιπαραθέσεις, συνθέτουν μια μαύρη κατάσταση – υμνωδία στο ανικανοποίητο, με μότο «η ζωή δεν με αφήνει να ζήσω…».

Άρα το Τέλος φαντάζει ως ποθητή Αρχή μέσα στη λευκότητα της ακινησίας.

Ένας θερισμός στην ίδια την ύπαρξη.

Ένας θερισμός δρεπανηφόρος.

Ένας θερισμός - συγκομιδή του Τίποτα που επιδιώκει το Όλα. Και αντιστρόφως…