Η ιστορία

Ένα κορίτσι προσπαθεί να επιβιώσει σε ένα άδειο λιμάνι χωρίς θάλασσα, σε ένα δυστοπικό σύμπαν ξηρασίας. Με την έλλειψη νερού και τροφής να οδηγεί τους κατοίκους σε εξαθλίωση,  η επιβίωση απαιτεί ευρηματικότητα. Το κορίτσι, ένα παιδί του δρόμου αποφασισμένο να επιβιώσει,  θα ανακαλύψει μέσα στα σκουπίδια το Κήτος. Αρπάζοντας την ευκαιρία, θα φτιάξει ένα αυτοσχέδιο τσίρκο, έναν παράταιρο θίασο, που υπόσχεται ιστορίες για τη θάλασσα. Με αναπάντεχο τρόπο οι ιστορίες καταφέρνουν το ανέλπιστο: ξεδιψούν. Ταυτόχρονα όμως, προκαλούν ανεξέλεγκτες αντιδράσεις στο ακροατήριο, που καθώς η ξηρασία βαθαίνει, οδηγείται στα όριά του.

Σημείωμα συγγραφέα

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που κοιμούνται πάντα με ένα ποτήρι νερό δίπλα στο μαξιλάρι τους. Δεν ξέρω αν αυτοί οι άνθρωποι ξεδιψούν ή αν πνίγονται στα όνειρά τους.  Υποψιάζομαι όμως πως οι ιστορίες είναι η πιο πολύτιμη ανθρώπινη εφεύρεση,  πως η αναμέτρηση του ανθρώπου με τη φύση του έχει επαναληπτικότητα κυκλική, και τέλος, οτι κανείς στ΄αλήθεια δεν ξέρει πότε θα έρθει η βροχή.

Σημείωμα σκηνοθέτη

Ορμώμενος από το έργο, βρέθηκα κι εγώ απέναντι στο δικό μου Κήτος . Θυμήθηκα οτι ξέρω πώς είναι «Να με πατάνε και να κλωτσάνε την άμμο που μ΄έχει σκεπάσει και να φωνάζουν και να γελάνε δυνατά και κανείς να μην ακούει τη φωνή μου, και κανείς να μην ξέρει οτι υπάρχω... Και να φυτέψουν από πάνω μου ζαρντινιέρες και να κατουράνε οι σκύλοι και να πετάνε κουτάκια μπύρας οι μεθυσμένοι..»  Ώσπου μια μέρα κι εγώ,  σαν άλλο Κήτος,  άρχισα να τραγουδάω παράφωνες ιστορίες.