Η Γραμμή Δισταγμού είναι ένα δυνατό νομικό και ηθικό δράμα που διαδραματίζεται σε μια μικρή τουρκική πόλη. Η ταινία ακολουθεί την Κανάν (Τουλίν Όζεν), μια ποινικολόγο που βρίσκεται διχασμένη ανάμεσα στις προσωπικές και επαγγελματικές της ευθύνες. Ενώ η μητέρα της βρίσκεται σε κώμα, η Κανάν είναι αφοσιωμένη στη δουλειά της, υπερασπιζόμενη τον Μουσά (Ογκουλτζάν Αρμάν Ουσλού), έναν νεαρό άνδρα κατηγορούμενο για τη δολοφονία του εργοδότη του. Η υπόθεση του Μουσά χαρακτηρίζεται από αβεβαιότητα, με αντικρουόμενα στοιχεία που υποδηλώνουν διαφθορά και μια κρυφή αλήθεια.
Η αφοσίωση της Κανάν στον πελάτη της αντανακλά τις εσωτερικές συγκρούσεις της δικηγόρου με τη δικαιοσύνη, το οικογενειακό καθήκον και τη συνείδησή της. Παράλληλα, η αδελφή της, Μπελγκίν (Γκιουλτσίν Κουλτούρ Σαχίν), την πιέζει να πάρει την απόφαση να διακόψει τη μηχανική υποστήριξη της μητέρας τους. Η ταινία εξετάζει σε βάθος τις θεματικές της οικογενειακής έντασης, των ηθικών διλημμάτων και τις πιέσεις που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες σε πατριαρχικά συστήματα.
Ο τίτλος, Γραμμή Δισταγμού (Hesitation Wound), αναφέρεται όχι μόνο στις φυσικές ουλές του Μουσά, αλλά και στη συναισθηματική αβεβαιότητα της Κανάν, συνδέοντας την προσωπική της αναταραχή με την ευρύτερη κοινωνική διαφθορά που πολεμά στο δικαστήριο.
Σύμφωνα με τον σκηνοθέτη Σελμάν Νατζάρ, η ταινία του είναι ένας προβληματισμός πάνω στην πίεση των προσωπικών και επαγγελματικών ευθυνών, με την ηρωίδα του, Κανάν, να κινείται μεταξύ των απαιτητικών νομικών υποθέσεων και της ιδιωτικής της ζωής, ιδίως της άρρωστης μητέρας της. Διερευνώντας την ψυχολογική επιβάρυνση της νομικής εργασίας, ειδικά σε ένα ελαττωματικό σύστημα δικαιοσύνης, και τη λεπτή γραμμή μεταξύ των ηθικών αποφάσεων και των ανθρώπινων συναισθημάτων, ο Νατζάρ, εστιάζοντας σε μια μόνο νύχτα στη ζωή της Κανάν, μιλά για το βάρος των επιλογών και το πώς αυτές αποκαλύπτουν βαθύτερες αλήθειες για την ηθική και τη δικαιοσύνη. Στόχος του, όπως λέει, ήταν να κρατήσει την αφήγηση οικεία αλλά και συναρπαστική, αποτυπώνοντας τις έντονες, συναισθηματικά φορτισμένες στιγμές λήψης αποφάσεων τόσο στη δικαστική αίθουσα όσο και στο σπίτι.
«Το μινιμαλιστικό, σχεδόν κλειστοφοβικό σκηνικό της ταινίας και το στυλ αφήγησης σε πραγματικό χρόνο», εξηγεί, «ήταν σκόπιμες επιλογές για να αυξηθεί η συναισθηματική ένταση, ενώ τα κοντινά πλάνα ήταν μια επιλογή για να μπει το κοινό στο μυαλό της. Η Γραμμή Δισταγμού είναι μια μελέτη χαρακτήρα που θέτει ευρύτερα κοινωνικά ερωτήματα σχετικά με τη δικαιοσύνη, το καθήκον και την προσωπική θυσία».