Χλίνουρ Πάλμασον, Δανία, Ισλανδία, Γαλλία, Σουηδία, 2022, 143΄

Στα τέλη του 19ου αιώνα, ένας νεαρός Δανός ιερέας ταξιδεύει σε ένα απομακρυσμένο μέρος της Ισλανδίας για να χτίσει μια εκκλησία και να φωτογραφίσει τους ανθρώπους της. Όμως όσο πιο βαθιά βυθίζεται στο εσωτερικό αυτού του επιβλητικού τόπου τόσο πιο πολύ απομακρύνεται από τον σκοπό του, την αποστολή και την ηθική του. Μια απ’ τις πλέον συγκλονιστικές ταινίες που έκαναν πρεμιέρα στις φετινές Κάννες (όπου και διαγωνίστηκε στο τμήμα «Ένα κάποιο βλέμμα»), η μυσταγωγική ταινία του Ισλανδού Χίλνουρ Πάλμασον διατυπώνει γενναία όλα τα μεγάλα μεταφυσικά και υπαρξιακά ζητήματα (η θέση του ανθρώπου μέσα στη φύση και στο σύμπαν, η πίστη κι ο φόβος του Θεού, η αναζήτηση αυτού που μας συνδέει με τον Άλλο, η συμφιλίωση με τον θάνατο ως τρόπο υπέρβασης της αγωνίας), κάνοντας χρήση μιας εντυπωσιακής κινηματογραφικής γλώσσας που παραπέμπει στο σινεμά του Τέρενς Μάλικ, του Καρλ Ντράγιερ και του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν και ρίχνει μια λοξή ματιά στο (παρόμοιας θεματικής) Silence του Μάρτιν Σκορσέζε ή στο υπέροχο Calvary του Τζον Μάικλ ΜακΝτόνα. Μια ταινία-εμπειρία που περισσότερο βιώνεις παρά παρακολουθείς, μιας που είναι φτιαγμένη για τη μεγάλη οθόνη, με όλη της τη μεγαλοπρέπεια.

Hlynur Pálmason, Denmark, Iceland, France, Sweden, 2022, 143΄

At the end of the 19th century, a young Danish priest travels to a remote part of Iceland to build a church and to photograph its people. But the deeper he penetrates into the inner of this imposing place, the further away he diverts from his purpose, his mission and his morals. One of the most sensational films that premiered in this year's Cannes (Un Certain Regard competition), the mystic Godland by Icelander Hlynur Pálmason, poses every huge supernatural and existential question (human's place within nature and the universe, faith and fear of God, the quest for what connects us with the Other, reconciliation with death as a means of overcoming agony), utilizing an impressive film discourse that reminds us from Terrence Malick to Dreyer and Bergman, and from (the similarly thematic) Silence by Martin Scorcese to the magnificent Calvary by John Michael McDonaugh. A film experience that one more so lives through than merely watches, but made for the big screen, despite its overall magnitude.