Τάκης Κανελλόπουλος, Ελλάδα, 1978, 84'

Στην πιο εσωστρεφή εικαστικά και θεματικά ταινία του, ο Τάκης Κανελλόπουλος αφηγείται την ιστορία-εξομολόγηση του έρωτα τεσσάρων φίλων για την ίδια γυναίκα. Μια οπτικοακουστική σύνθεση που αναζητά τα όρια του ρομαντισμού, πρωτίστως στην Τέχνη και αναπόφευκτα και στη ζωή, περιχαρακωμένη αμετάκλητα στο στιλ που γίνεται πλέον σήμα κατατεθέν της δεύτερης περιόδου του σκηνοθέτη: πλήρης απουσία πρόζας, εικαστικές συνθέσεις με αναφορές στους αγαπημένους του ιμπρεσιονιστές ζωγράφους, διάχυτος λυρισμός, ρομαντική διάθεση και μια βαθιά μελαγχολία για μια εποχή –αυτή της νεότητας– που μοιάζει να έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Από τον Σαρλ Τρενέ που αναρωτιέται «Τι απέμεινε από τις αγάπες μας;», τον Φ. Σκοτ Φιτζέραλντ και τους Πιερ-Ογκίστ Ρενουάρ και Κλοντ Μονέ, το Ρομαντικό σημείωμα μοιάζει να απευθύνεται αρχικά στον ίδιο τον Κανελλόπουλο, μετά στους φανατικούς του θεατές, τελικά στους ψυχή τε και σώματι ομοίους του. Η ταινία έλαβε τιμητική διάκριση στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για την έγχρωμη Διεύθυνση Φωτογραφίας του Χρήστου Τριαντάφυλλου και προβλήθηκε εμπορικά μόνο στη Θεσσαλονίκη στον κινηματογράφο Ριβολί για δύο εβδομάδες το Νοέμβριο του 1978.

Takis Kanellopoulos, Greece, 1978, 84'

In his most visually and thematically introverted film, Takis Kanellopoulos tells the confessional story of four friends and their love for the same woman. It is an audio-visual construct seeking out the limits of romanticism, first and foremost in art but inescapably also in life – one firmly and irrevocably entrenched in the style that would become the signature of his second directorial phase: the complete absence of dialogue expression, visual compositions that reference his beloved Impressionist painters, a pervasive lyricism, a romantic disposition, and a deeply-felt melancholy for a time – that of youth – that seems to have slipped irrevocably away. From Charles Trenet wondering “What remains of our loves?” to F. Scott Fitzgerald, and from there to Pier-Auguste Renoir and Claude Monet, Romantic Note seems addressed to Kanellopoulos himself first, then to fans of his films, and finally to all those of his ilk, body and soul. The film garnered a special mention at the Thessaloniki International Film Festival for Christos Triantafillou’s color cinematography and was only screened commercially, at the Rivoli cinema in Thessaloniki, for two weeks in November 1978.