«Το Θηρίο» (La Bête), σε σκηνοθεσία του Μπερτράν Μπονελό και με πρωταγωνίστρια τη Λέα Σεϊντού, είναι ένα στοχαστικό δράμα επιστημονικής φαντασίας που εκτυλίσσεται στο κοντινό μέλλον. Η ταινία εξερευνά την περίπλοκη σχέση μεταξύ ανθρώπινων συναισθημάτων και τεχνητής νοημοσύνης μέσα από μια αφήγηση που συνδυάζει την αγάπη, τη μνήμη και την ταυτότητα.
Στον δυστοπικό κόσμο του «Θηρίου», τα συναισθήματα έχουν καταστεί εμπόδιο. Για να επιτύχουν μια πιο σταθερή και ελεγχόμενη ύπαρξη, η κοινωνία έχει αναπτύξει μια διαδικασία που επιτρέπει στους ανθρώπους να απαλλαγούν από τα συναισθηματικά τους βάρη, διαγράφοντας τις μνήμες τους από παλιά τραύματα και απογοητεύσεις. Η Λέα Σεϊντού υποδύεται τη Γκαμπριέλ, μια γυναίκα που αποφασίζει να υποβληθεί σε αυτή τη διαδικασία για να ξεφύγει από το επώδυνο παρελθόν της.
Καθώς η Γκαμπριέλ προετοιμάζεται για τη διαδικασία, καλείται να ανακαλέσει σημαντικές στιγμές από τις προηγούμενες ζωές της σε διαφορετικές εποχές. Μέσα από αυτές τις αναδρομές, η ταινία εμβαθύνει σε διάφορες εκδοχές της ύπαρξης της Γκαμπριέλ, εξετάζοντας κάθε φορά μια διαφορετική ενσάρκωση της ψυχής της και την αδιάκοπη αναζήτηση της για αγάπη και νόημα. Αυτά τα ταξίδια στον χρόνο αποκαλύπτουν το βάθος των συναισθημάτων της και την επίμονη παρουσία μιας αινιγματικής φιγούρας, την οποία υποδύεται ο Τζορτζ ΜακΚέι, που φαίνεται να συνδέεται με τη μοίρα της μέσα στους αιώνες.
Καθώς η Γκαμπριέλ αντιμετωπίζει τις μνήμες της, αρχίζει να αμφισβητεί τη «σοφία» της διαγραφής των συναισθηματικών της εμπειριών. Η ταινία θέτει βαθιά ερωτήματα για τη φύση της ανθρώπινης ταυτότητας και τον ρόλο των συναισθημάτων στον καθορισμό του ποιοι είμαστε. Είναι δυνατόν να ζήσουμε πραγματικά χωρίς τον πόνο και τη χαρά που συνοδεύουν την αγάπη και την απώλεια; Ή μήπως αυτές οι εμπειρίες, όσο οδυνηρές και αν είναι, μας διαμορφώνουν;
«Το Θηρίο» είναι μια οπτικά εκπληκτική και διανοητικά απαιτητική ταινία που συνδυάζει στοιχεία επιστημονικής φαντασίας με μια βαθιά φιλοσοφική αναζήτηση για την ουσία της ανθρωπότητας. Η σκηνοθεσία του Μπερτράν Μπονελό είναι ακριβής και η Λέα Σεϊντού αποδίδει μια δυνατή ερμηνεία που αποτυπώνει την εσωτερική σύγκρουση και την πολυπλοκότητα μιας γυναίκας που αγωνίζεται με την απόφαση να διαγράψει την συναισθηματική της ιστορία.