Το έργο διαπραγματεύεται έννοιες και όρους σημερινούς, όπως η φυγή, η μετανάστευση, η σκλαβιά, η θρησκεία, το χρήμα. Ο ποιητικός λόγος εδώ, θα λειτουργήσει ως εργαλείο ωμότητας, και θα τονιστεί η αγριότητα που υποβόσκει στο έργο, σαν πρόδρομος της σύγχρονης ποιητικής δραματουργίας.

  Πλάσματα ποιητικά, χαμένα σε έναν καινούριο κόσμο, χωρίς συμπόνια, προσπαθούν να παρηγορηθούν, καταστρέφοντας την ίδια τους την ουσία και όποιον άλλο βρεθεί μπροστά τους, τοποθετημένα μέσα σε ένα σύμπαν ‘’άδυτο’’, σύμπαν εγκλωβισμού.

   Σ ένα σκηνικό χώρο οριοθετημένο, με συγκεκριμένες διαδρομές, τα σώματα ωθούνται σε δράσεις, που αποδεικνύονται με τη σειρά τους διαστροφικές. Η φωτιστική διαδρομή της παράστασης όπως και η μουσική θα ακολουθεί τον αντίθετο δρόμο, δημιουργώντας περιβάλλον ελπίδας και γαλήνης. Τα σώματα θα εξοικειωθούν και θα προπονηθούν με συνήθειες και συμπεριφορές, που υποκινούνται από  ακραίες ψυχολογικές εντάσεις.