Η πανδημία Covid-19 διατάραξε τον καθιερωμένο τρόπο διεξαγωγής του Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου. Τη στιγμή που προσβλέπαμε στην επιστροφή στην κανονικότητα, ο πόλεμος πλήττει την ευρωπαϊκή ήπειρο σπέρνοντας θάνατο και καταστροφές. Την τραγική αυτή στιγμή, η 22η διοργάνωση του Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου Ελλάδος επιστρέφει στις σκοτεινές αίθουσες.
Όπως το μυθιστόρημα, έτσι και ο κινηματογράφος είναι ένας καθρέφτης που τον περιφέρουν σε έναν μεγάλο δρόμο. Άλλοτε αντανακλά το γαλάζιο τ’ ουρανού, άλλοτε το βούρκο στις λακκούβες του δρόμου. Οι 46 ταινίες που συνθέτουν το φετινό πρόγραμμα του Φεστιβάλ προσεγγίζουν με διαφορετικό τρόπο τις κοινωνίες μας, αντηχώντας ενίοτε την επικαιρότητα: η ταινία La Traversée (Η φυγή) αφηγείται το οδοιπορικό μίας οικογένειας που αναγκάζεται να διαφύγει από τον πόλεμο που μαίνεται στη χώρα της, η ταινία Animals (Κτήνη) αναδεικνύει τις ακραίες μορφές βίας που μερικοί άνθρωποι είναι ικανοί να επιβάλλουν στους συνανθρώπους τους. Αυτή είναι άλλωστε η δύναμη του κινηματογράφου: η ικανότητά του να πολλαπλασιάζει τις εμπειρίες της ζωής μας, να μας συστήνει προσωπικότητες του παρελθόντος ή του παρόντος που δεν θα είχαμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε από κοντά, να μας φέρνει αντιμέτωπους με ζωές που διαφέρουν από τη δική μας. Με άλλα λόγια, μας επιτρέπει να κατανοούμε καλύτερα την πολυπλοκότητα των ανθρώπων και του κόσμου μέσα από τη δύναμη μίας ιδιαίτερης εμπειρίας: τη συλλογική παρακολούθηση μίας ταινίας και μίας ιστορίας, από κοινού με άγνωστους συνανθρώπους μας, στη μεγάλη οθόνη μίας σκοτεινής αίθουσας.
Με αφορμή την 22η διοργάνωση ξαναβρισκόμαστε στις κινηματογραφικές αίθουσες των συνεργατών μας, τη συνήθη ανοιξιάτικη ημερομηνία. Μέσα από τις διάφορες επιλογές ταινιών θα ανακαλύψουμε την ποικιλομορφία της γαλλόφωνης κινηματογραφικής δημιουργίας. Οι masterclasses που θα διεξαχθούν καθ’ όλη τη διάρκεια της εβδομάδας θα μας υπενθυμίσουν ότι πέρα από μορφή ψυχαγωγίας, ο κινηματογράφος αποτελεί ξεχωριστή τέχνη με τους δικούς της δημιουργούς, συγγραφείς, αισθητικά ρεύματα. Οι στιγμές που μοιραζόμαστε γύρω από μία ταινία και η κοινή αγάπη για μία μορφή τέχνης που συνοδεύει τη ζωή μας εδώ και πάνω από ένα αιώνα, συμβάλλουν στην ενίσχυση των δεσμών που μας ενώνουν. Αποτελούν τη ραχοκοκαλιά και το λόγο ύπαρξης του Φεστιβάλ.