Δυο ομάδες χορού εξερευνούν την υπέρβαση

Δυο έργα σύγχρονου χορού απο τις νέες χορογράφους Μαριάννα Βαρβιάνη και Στέλλα Σπύρου συναντιούνται στην σκηνή για να πραγματευτούν τις έννοιες του εγκλωβισμού και της υπέρβασης. Με πρωτότυπη μουσική, δημιουργούνται δύο χορογραφίες εμπνευσμένες από κινησιολογικά στοιχεία της καθημερινότητας και της παράδοσης. Με κοινό γνώμονα το ρυθμό και τη φυσική ροή της κίνησης, οι χορογραφίες συναντιούνται ακριβώς στο σημείο καμπής που οδηγεί προς την αλλαγή.

óMNIRA σημαίνει απελευθέρωση. Με αφετηρία το έργο Αποχαιρετισμός του Γιάννη Ρίτσου χτίζεται μία κινητική αλφάβητος εμπνευσμένη από τον αφρο-βραζιλιάνικο χορό.

VORTEX είναι η συνεχόμενη ροή μέσω δίνης. Ξεπερνώντας τα όρια της καθημερινότητας και της σωματικής αντοχής, επαναπροσδιορίζουμε τη θέση μας εντός της δίνης.

óMNIRA

“Θα μπορούσα να βολευτώ στον ίσκιο μιας γωνιάς με σταυρωμένα τα χέρια γύρω στα σταυρωμένα γόνατα σα μνησίκακη, μεμψίμοιρη ή αμέτοχη αράχνη που πλέκει μόνο με το σάλιο της τα δίκτυα της;”
Γ. Ρίτσος

Το έργο εμπνέεται από το μονόλογο του Γιάννη Ρίτσου Αποχαιρετισμός που γράφτηκε το Μάρτη του 1957, όταν ο ηρωικός θάνατος του κύπριου αγωνιστή Γρηγόρη Αυξεντίου συγκλόνισε όλους τους ανθρώπους με δημοκρατικά ιδεώδη. Σε αυτόν τον υποθετικό μονόλογο, ο ποιητής αφουγκράζεται το στοχασμό και την εσωτερική πάλη του Γρηγόρη Αυξεντίου, μέσα στο κρησφυγετό του, το σπήλαιο της Μονής Μαχαιρά στην Κύπρο. Ο κύπριος αγωνιστής κατακτά την αυτογνωσία και επιλέγει την αυτοθυσία, υπερβαίνοντας την ανθρώπινη ανάγκη για επιβίωση.

Το έργο óMNIRA εμπνέεται από τον αφρο-βραζιλιάνικο χορό και βασίζεται στη σωματική, συναισθηματική απελευθέρωση και στην πηγαία δύναμη που χαρακτηρίζει αυτό το είδος.

Οι θεατές καλούνται να συντονιστούν με τον παλμό των ερμηνευτών και να ανακαλύψουν τον τρόπο με τον οποίο ένας κοινός παλμός διέπει την καθημερινότητα μας και μπορεί να γίνει ο κινητήριος μοχλός για την αλλαγή.

VORTEX

{VORTEX} είναι η οργάνωση των υλικών μέσα από τη δίνη.

Εμπνευσμένη από παραδοσιακούς χορούς κυκλικής μορφής, χτίζεται μια χορογραφία σύγχρονου χορού που αφορά το σημείο καμπής προς την αλλαγή. Καθημερινά κινούμαστε συνεχώς, αναπνέουμε, περπατάμε, εργαζόμαστε.Η καρδιά πάλλεται στο σώμα μας και το αίμα κινείται στις φλέβες μας. Στη φύση και στην κοινωνία, θα πρέπει να συνεχίσει κανείς να κινείται προκειμένου να υφίσταται.

Τί συμβαίνει, όμως, όταν η συνεχής μας κίνηση/δράση δεν μας ικανοποιεί, όταν κάποιος δεν μπορεί ή δε θέλει να συμβαδίσει με το ρυθμό των υπολοίπων;

Μέσα από κυκλικές κινήσεις, καθημερινές χειρονομίες και γεωμετρικά μοτίβα, παραλληλίζεται ένα σώμα μέσα σε μια δίνη με ένα άτομο στο κοινωνικό του περιβάλλον, με σκοπό να καταδειχθεί το σημείο αλλαγής της πορείας του, το σημείο αφετηρίας προς την αλλαγή.
Εξερευνούμε τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα της ζωής ενός ατόμου, τα κομμάτια όπου κυριαρχεί το ένστικτο της επιβίωσης, η ιδεολογία, η ανθρωπιά και αναζητούμε από πού αντλεί κάποιος ελπίδα και δύναμη για να συνεχίσει να κινείται σε ένα περιβάλλον που δεν σταματά ποτέ.
Υπάρχουν σχήματα και ρυθμοί με τα οποία μπορούμε να ταυτιστούμε και μέσα από αυτά να δημιουργήσουμε μια καινούρια ροή.
Το Vortex ψάχνει την αόρατη ισορροπία που υπάρχει ακόμα και μέσα στο χάος.