Την παράσταση πλαισιώνει ένα απάνθισμα τραγουδιών από την πλούσια εργογραφία του συνθέτη. Θα είμαστε εκεί για να ενώσουμε τις φωνές μας στα τραγούδια του Θάνου που όλοι αγαπήσαμε.   

. "Το πρώτο μέρος θα έχει τη μορφή θεάτρου ενώ το δεύτερο θα είναι η αποθέωση της ένωσης κοινού κι ερμηνευτών", όπως χαρακτήριζε ο ίδιος ο Θάνος Μικρούτσικος τις μουσικές του παραστάσεις.

Μπορεί να συμπληρώνονται  2,5  χρόνια από τότε που ο Θάνος έφυγε για τον Σταυρό του Νότου, αλλά όσοι αγάπησαν τη μουσική του πορεύονται μαζί του καθημερινά, μέσα από τα τραγούδια και τις θέσεις του για την τέχνη, τον πολιτισμό, τον κόσμο.

Τα τραγούδια του θα είναι πάντα εδώ, για να μας δείχνουν έναν καλύτερο κόσμο, να μας ενδυναμώνουν. Να υπηρετούν την επιθυμία του: «Θέλω να μπορώ να κάνω τους ανθρώπους να νιώθουν ότι δεν είναι μόνοι τους»...

 Τον Χρήστο Θηβαίο και τον Μίλτο Πασχαλίδη πλαισιώνει μια σπουδαία ορχήστρα, υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση του Θύμιου Παπαδόπουλου.

Λίγα λόγια για το «Εμπάργκο»

 Το «Εμπάργκο» κυκλοφόρησε το 1982: μία ολοκληρωμένη εργασία σε ποίηση του Άλκη Αλκαίου, με τον οποίο ο συνθέτης συνεργάστηκε συστηματικά για μια τετραετία μέχρι να προκύψει το υλικό το οποίο τελικά κυκλοφόρησε. Όπως αναφέρει ο συνθέτης στον Οδυσσέα Ιωάννου, στο βιβλίο του «Ο Θάνος και ο Μικρούτσικος», μελοποίησε περισσότερα από πενήντα ποιήματα του Άλκη Αλκαίου, για να καταλήξει σε δέκα: η αυστηρή προσήλωση του Μικρούτσικου στο όραμά του απέδωσε καρπούς, καθιστώντας το έργο διαχρονικό.   

Αποτιμώντας το «Εμπάργκο» χρόνια μετά, ο ίδιος ο Θάνος Μικρούτσικος έχει αναφέρει σε συνεντεύξεις του πως ίσως δεν  έπρεπε να χρησιμοποιήσει πέντε διαφορετικούς -συμπεριλαμβανομένου και του ιδίου- ερμηνευτές για δέκα τραγούδια.

Μίλτος Πασχαλίδης και Χρήστος Θηβαίος αναλαμβάνουν να επανασυστήσουν το «Εμπάργκο»  που σφράγισε τη συνεργασία Θάνου Μικρούτσικου και Άλκη Αλκαίου. Ο συνθέτης συχνά αναφερόταν στον ποιητή σαν το άλλο του μισό. Έχει πει γι’ αυτήν την ιστορική συνεργασία τους:

«Στην Ιστορία της Ποίησης οι μεγάλοι Ποιητές μάς δείχνουν με σημάδια όψεις του μέλλοντός μας.

Στην Ιστορία του Τραγουδιού οι μεγάλοι στιχουργοί το δηλώνουν απλά και ξεκάθαρα. Βλέπουν και εκφράζουν πριν από εμάς αυτό που θα γίνει συνείδηση κάποια χρόνια μετά. 

Η Τέχνη δεν αξίζει τον κόπο αν μόνο αντανακλά αυτό που γίνεται τώρα και που τώρα είναι κατανοητό. 

Πρέπει να δείχνει, να φωτίζει, να μεγεθύνει τις  -καλά- κρυμμένες πλευρές των γεγονότων.

Αυτό κάνει ο Αλκαίος στο Εμπάργκο. 

Τραγούδια συγκυρίας, τραγούδια που θα λειτουργούν στο μέλλον ως αρχαιολογικά ευρήματα.»