Σημείωμα σκηνοθέτη – Εμμανουήλ Γ. Μαύρος
Πώς αντιμετωπίζουν οι κοινωνικές δομές τις μονογονεϊκές οικογένειες στις μέρες μας;
Ένα δύσκολο ερώτημα, δύσκολο ακόμα να απαντηθεί και από προηγμένες κοινωνίες της Ευρώπης, πόσο μάλλον σε μια χώρα όπως είναι η Ελλάδα, που αντί να ατενίζει το μέλλον, κλείνεται σε στερεότυπα, ιερατικές και λαϊκές δεισιδαιμονίες και γίνεται ολοένα και πιο συντηρητική. Φαινόμενα που δείχνουν μια χώρα κουρασμένη, γερασμένη και πολιτικά διεφθαρμένη.
Στις μονογονεϊκές οικογένειες οι προκλήσεις πολλαπλασιάζονται. Η φροντίδα των παιδιών από τον ένα γονέα γίνεται δυσκολότερη δεδομένου ότι οι ευθύνες βαραίνουν μόνο εκείνον καθώς αναλαμβάνει να πάρει όλες τις αποφάσεις και να καλύψει όλες τις οικογενειακές ανάγκες. Οι ασφυκτικοί ρυθμοί της καθημερινότητας, με το κοινωνικό σύνολο, σε συνδυασμό με τις απαιτήσεις της εργασίας, του νοικοκυριού και των παιδιών μπορεί να επιφέρουν εύκολα τις ψυχολογικές ανισορροπίες.
Η συναισθηματική φόρτιση, ως πνιγμός, προέρχεται από το γεγονός ότι ο γονέας πρέπει να είναι πάντα διαθέσιμος για να ανταποκριθεί τόσο στις δικές του συναισθηματικές ανάγκες όσο και σε εκείνες των παιδιών του. Αποτέλεσμα όλων αυτών των συνθηκών είναι η συναισθηματική πίεση που αρκετές φορές οδηγεί τον γονέα σε καταστάσεις έντονου στρες, άγχους, πανικού, ακόμα και κατάθλιψης.
Πως, αλήθεια, αντιδρά ένα άτομο, όταν γίνεται μητέρα στα 19, ενώ στα 21 της ο σύντροφός της αποφασίζει να αποποιηθεί τις ευθύνες του, και μένει μόνη, σε ένα αμφίρροπο κοινωνικό πλαίσιο; Πως διαχειρίζεται την ανακοίνωση του λάθους της μαιευτικής κλινικής, πως το παιδί που μεγαλώνει είναι μιας άλλης μητέρας και όχι το δικό της;
Η Άννα καλείται να ανταποκριθεί σε πολλαπλούς ρόλους, σε αυτό της συντρόφου, της μητέρας, της φοιτήτριας/ εργαζόμενης γυναίκας, της νοικοκυράς κ.ο.κ. Στην προσπάθειά της να ανταποκριθεί σε όλα αυτά και να είναι “σωστή”, όπως “προστάζει” το κοινωνικό περιβάλλον, πιέζεται, αγχώνεται, εξαντλείται, επαναστατεί. Η Άννα καλείται να προστατεύσει το παιδί της από την μοναξιά, την λύπη, την απογοήτευση και την νοσταλγία, γεφυρώνοντας τα κενά της απουσίας του πατέρα του. Σε όλα αυτά καλείται να διαχειριστεί και το τραγικό λάθος της μαιευτικής κλινικής και να αποδεχτεί το γεγονός, πως το παιδί που μεγαλώνει δεν είναι αυτό που γέννησε.
Ευχαριστώ την Σαμ Πότερ που μας έδωσε τα δικαιώματα για να παρουσιάσουμε το έργο της "Hanna" για πρώτη φορά στην Ελλάδα και στο Θέατρο ΔΡΟΜΟΣ, το οποίο το αφιερώνουμε σε όλες τις γυναίκες ανεξαρτήτου ηλικίας, με την ελπίδα πως, με την ολοκλήρωση των παραστάσεων, να έχουμε γίνει καλύτεροι άνθρωποι.