Η κεντρική ηρωίδα, Dolorosa Φωτεινή, γεννήθηκε στη Σμύρνη πριν την καταστροφή. Με την γιαγιά της Φωτεινή, την όμορφη μητέρα και τον λαμπρό επιχειρηματία πατέρα της, πρόλαβε να ζήσει την ακμή του Ελληνισμού και τον πλούτο που περίσσευε. Πρόλαβε τα κρύσταλλα και τις δαντέλες ακόμη και στα καθημερινά τραπέζια. Πρόλαβε τις βόλτες των κυριών με τα μετάξια και τα καπελίνα στο Quai. Πρόλαβε την παραδεισένια ζωή.

Μετά, έζησε την φωτιά και το σκοτάδι της καταστροφής. Έζησε την απόλυτη απώλεια με τον θάνατο όλων των δικών της.

Αλλά έζησε και το θαύμα, όταν, χωρίς να καταλάβει πώς, βρέθηκε στην Αλεξάνδρεια, για να ξαναβρεί στην δεύτερη πατρίδα της άλλον έναν Ελληνισμό που άνθιζε, μιαν Ελληνική κοινότητα που κυριαρχούσε στα γράμματα, στις τέχνες, στις επιχειρήσεις, αλλά και στα γλέντια και τα ξεφαντώματα.

Δεύτερη πατρίδα αυτή για τη Φωτεινή, νέα οικογένεια, νέες χαρές. Όμως, παρόλα όσα αυτή η δεύτερη πατρίδα τής χάρισε, η Φωτεινούλα έμεινε για πάντα «Dolorosa».

Τον λόγο για αυτή τη θλίψη της, τής τον είπε κάποιος, πιο σοφός από εκείνην, που ένα κείμενό του διάβασε κάποτε και ποτέ δεν ξέχασε. Και που είναι αυτό εδώ:

«Χάσαμε τη γη της Ιωνίας, λίκνο της ποίησής μας, των επιστημών και των μυστηρίων του κόσμου. Χάσαμε τη Σμύρνη, μια πόλη που φώτισε τους αιώνες με τον πολιτισμό, την πνευματική λαμπρότητα και το ανθρώπινο μεγαλείο. Στην ανάμνηση της καταστροφής, η θλίψη μάς πνίγει. Δεν έχει σημασία αν έχεις ρίζες από εκεί. Όμηρος, Ανακρέων, Αλκαίος, Σαπφώ, οι πυλώνες της μεγάλης ποίησης και εκατοντάδες μεταγενέστεροι, έδωσαν σε αυτή την πόλη ένα μεγαλείο που, και μετά τον χαμό της, μάς κάνει περήφανους. Παρά την φρίκη των σφαγών, της φωτιάς, της καταστροφής, μένει στις ψυχές μας χώρος να θρηνήσουμε τη Σμύρνη και όλη τη Μικρασία ΜΕ ΤΑ ΓΙΟΡΤΙΝΑ ΜΑΣ.» Ηλίας Βενέζης