… Θα ‘λεγε κανείς πως το αδιέξοδο της χώρας ήταν στις ψυχές των κατοίκων της ή πως η
ψυχή όλων των κατοίκων της δεν ήταν παρά το δικό της αδιέξοδο...
Το έργο «Πεθαίνω σαν χώρα», γραμμένο το 1978 από τον Δημήτρη Δημητριάδη, μας κάνει
μάρτυρες μιας χώρας που καταρρέει, σε έναν χρόνο όπου καμιά γυναίκα δεν φέρνει πια
παιδί στον κόσμο. Μετά από χίλια χρόνια πολέμου και ενώ ο εχθρικός στρατός πρόκειται
να περάσει από ώρα σε ώρα τα σύνορα, βλέπουμε το έθνος να διαλύεται, εξουθενωμένο
από την ίδια του την ιστορία και ανίκανο πια να αντισταθεί. Τις στιγμές εκείνες
επαληθεύονται οι πιο δυσοίωνες προβλέψεις και περνάμε σε έναν νέο ιστορικό κύκλο,
όπου η ανελέητη φαντασία επανέρχεται θριαμβευτικά και δίνει χώρο σε κοσμοϊστορικές
ανακατατάξεις. Το τέλος μιας εποχής έχει έρθει όπως ο προμελετημένος θάνατος μιας
αθεράπευτης αρρώστιας.
Όταν όμως κάτι τελειώνει, κάτι νέο ξεκινά.
«...εύχομαι να έρθει γρήγορα ο θάνατος αυτός, γιατί ούτως ή άλλως δεν μπορούμε να τον
αποφύγουμε. Είναι νομοτελειακό. Βρισκόμαστε στην κίνηση ενός μηχανισμού ο οποίος δεν
θα σταματήσει παρά μόνο όταν θα έχει ολοκληρώσει την τροχιά του. Μέσα σε όλο αυτό
υπάρχει και πολλή ζωή γύρω μου. Και θα νικήσει στο τέλος.»
(Δημήτρης Δημητριάδης)
Έγραψαν για την παράσταση:
Το Πεθαίνω σαν Χώρα που σκηνοθετεί η Αλίκη Στενού με την ομάδα ΚΝΟΤ ήταν μια από τις
μεγάλες εκπλήξεις της χρονιάς: Στο νήμα της σαιζόν, στη σκηνή του Bios, με ένα έργο που έχει
ανέβει πολλές φορές στο ελληνικό θέατρο και έχει μάλιστα στο βιογραφικό του μια
παράσταση-θρύλο, μια ομάδα πέντε ηθοποιών και ενός μουσικού επί σκηνής καταφέρνουν
ένα μικρό θεατρικό θαύμα. Πρόκειται για μια παράσταση με έντονο το σωματικό στοιχείο, που
πατά επάνω σε ένα απίστευτα δυνατό κείμενο για να το αναδείξει σε όλο του το μεγαλείο, και
με την μουσική να ερμηνεύεται λάιβ από κρουστά και τυχαία καθημερινά αντικείμενα.
(Ηρώ Κουνάδη για το in2life)
Μόνο χαρά μπορεί να μας δώσει το γεγονός πως η Αλίκη Στενού επέλεξε αυτό το έργο για την
πρώτη της σκηνοθεσία, επικεφαλής της επίσης νεανικής ομάδας Knot. Κυρίως όταν
διαπιστώνεται πως ούτε κάποιο συρμό ακολούθησαν, ούτε άγνοια κινδύνου είχαν όταν το
αποφάσισαν [...] Όπως και νάχει, όσο οι νέες θεατρικές ομάδες κάνουν τέτοιες επιλογές, κάτι
καλό προμηνύεται για το μέλλον του ελληνικού θεάτρου
(Γιώργος Βουδικλάρης για το ελculture)
Το κείμενο του Δημήτρη Δημητριάδη μας παρουσιάζεται επί σκηνής από την θεατρική ομάδα
ΚΝΟΤ σε σκηνοθεσία της Αλίκης Στενού και μας ταράζει εναλλασσόμενα την ήρεμη,
τακτοποιημένη αντίληψη του κόσμου μας. Πριν τα χειροκροτήματα προηγείται ολιγόλεπτη
σιωπή, τόση όση να αναπροσαρμόσει ολoκληρωτικά το mindset του κοινού περί ιστορίας,
πολιτικής, κοινωνίας, ανθρωπισμού, εντολών, επιταγών, σχέσεων, βούλησης ή και μοίρας
(Ειρήνη-Σοφία Λίτινα για το ΕΘΝΟΣ)
«Εξαιρετική άσκηση επί χάρτου και επί του πρακτέου. Η ατάκα μετά από την ατάκα, ο
συγχρονισμός στην εκφορά, η χορογραφία κινήσεων και στομάτων. Είχα να δω πολύ καιρό
παρόμοια δουλειά και πραγματικά εντυπωσιάστηκα. [...]Η πανέξυπνη σκηνοθεσία της κυρίας
Αλίκης Στενού φρόντισε να περάσει σε πρώτο πλάνο η ανάσα και ο ιδρώτας του, φρόντισε να
θορυβηθούμε από τα χτυπήματα στο έδαφος και τα έδρανα. Η ομάδα που λειτούργησε σαν
ΟΜΑΔΑ, το υποσύνολο που ήταν πιο ΣΥΝΟΛΟ από κάθε άλλο.»
(Κώστας Κούλης για το noisy.gr)
Παράσταση -αδιανόητη εμπειρία!- «Πεθαίνω σαν χώρα» στο «Bios». Εξαιρετική σκηνοθεσία,
δυνατές ερμηνείες. […] Η παράσταση σε καθηλώνει, σε κάνει χίλια κομμάτια, σε
απελευθερώνει και σου δείχνει αυτό που μόνο οι νεκροί βλέπουν: τον κόσμο να γεννιέται ξανά
και ξανά […] Το αποτέλεσμα ήταν εκρηκτικό, μια ασταμάτητη δύναμη που σάρωνε τα πάντα
στη σκηνή του «Bios». [...] Δεν πρέπει να παραλείψουμε την άψογη «συνομιλία» του Νίκου
Τουλιάτου (μουσικός επί σκηνής, κρουστά) με τους ηθοποιούς. Η σκηνοθεσία της Αλίκης
Στενού κινείται στην ίδια ταχύτητα με το κείμενο του Δημητριάδη και μας δίνει ένα
εκθαμβωτικό αποτέλεσμα.
(Αλέξανδρος Στεργιόπουλος για το gazzetta.gr)
Ακόμα να συνέλθουμε από το ηλεκτροσόκ του "Πεθαίνω σαν Χώρα - Βγαίνεις κουρέλι από
την παράσταση, αλλά θες να την ξαναδείς. [...] Είναι ντυμένοι με τα ίδια περίπου ρούχα. Είναι
οι αφηγητές. Γιατί ο πρωταγωνιστής ο πραγματικός είναι ο κάθε άνθρωπος. Αυτό σου λένε.
Σου περιγράφουν σκληρές εικόνες αλλά δεν τις βλέπεις πάνω στην σκηνή. Δεν σου προκαλούν
με συναισθηματικούς εκβιασμούς τη συμπάθεια. Η Αλίκη Στενού κάνει εκπληκτική δουλειά με
τα εργαλεία της ως ηθοποιός, το σώμα και τη φωνή
(Ζωή Δημητρίου για το Provocateur)
Η σχέση της σκηνοθέτιδας με την αρχαία τραγωδία θεωρώ ότι εκφράζεται στον τρόπο με τον
οποίο προσεγγίζει το έργο του Δημητριάδη, μια άχρονη τραγωδία άλλωστε και αυτό. Σημαντικό
το γεγονός ότι και οι πέντε ηθοποιοί κινούνται σαν ομάδα, ξεδιπλώνουν το ταλέντο τους και
μας χαρίζουν μεστές ερμηνείες, ζωντανές, θαρραλέες!
(Άρης Γαβριελάτος για το αθηΝΕΑ)
Το οργισμένο και αλληγορικό κείμενο του Δημήτρη Δημητριάδη, που γράφτηκε το 1978, και
αποτελεί πλέον ένα κλασικό θεατρικό μανιφέστο μέσα στην εύσχημη αντιθεατρικότητα του,
αποτελεί πεδίο σκηνοθετικής αναμέτρησης. [...] Ένα ρυθμισμένο υποκριτικό σύνολο, που είτε
εξακοντίζονται ως ατομικότητες σε κάθε γωνία της σκηνής ζώντας το ατομικό δράμα, είτε
συγκεντρώνονται στο μέσο της σκηνής βιώνοντας τα συλλογικά πάθη, ανάγουν τον θυμό σε
Ελεγεία, και την απόγνωση σε Ωδή.
(Κώστας B. Ζήσης για το FRAGILE)
«…είναι συγκινητικό και τουλάχιστον παρήγορο να βλέπεις τόσο ταλαντούχα νέα παιδιά να
δίνουν τόση προσοχή σε αυτό που κάνουν …»
(Νόρα Ράλλη για την Εφημερίδα των Συντακτών)
Η επιθανάτια αγωνία της «Χώρας» και των πολιτών της, μεταφέρεται άψογα από την
Σκηνοθεσία της Αλίκης Στενού και τις ερμηνείες των ηθοποιών (Λίνα Κομνηνού, Συμεών
Κωστάκογλου, Δήμητρα Νταντή, Αντώνη Σανιάνο, Αλίκη Στενού) […] Το νοηματικό φορτίο του
έργου, ενισχύεται και από το εξαιρετικά προσεγμένο, μινιμαλιστικό σκηνικό, και την
καταπληκτική -επί σκηνής- ζωντανή μουσική υπόκρουση του Νίκου Τουλιάτου, ο οποίος
κατορθώνει, δανειζόμενος όργανα και αντικείμενα από το ίδιο το σκηνικό, να διαμορφώσει
ένα ηχητικό περιβάλλον που απογειώνει την παράσταση. […] Μια παράσταση εκρηκτική και
καθηλωτική, με ερμηνευτές που πάλλονται από ενέργεια ασταμάτητα και κινούνται ορμητικά
αδιάκοπα.
(Κώστας Λίχνος για την Κατιούσα)
Ημέρες και ώρες παραστάσεων:
3,4,10,11 Οκτωβρίου 2022
Ώρα 21:00
Διάρκεια: 70 λεπτά
Τιμές εισιτηρίων: από 12 ευρώ
Προπώληση ηλεκτρονικά στο viva.gr & καθημερινά στο ταμείο του θεάτρου
Metropolitan : The Urban Theater (Βασ. Όλγας 65 & Φλέμινγκ 2), τηλ. 2311 284773