Από τη λευκήΣΚΗΝΗ
του Δημήτρη Δημητριάδη
Θέατρο TempusVerum / Εν Αθήναις, Ιάκχου 19 - Γκάζι
Από 24 Απριλίου έως 23 Μαΐου 2017
για 10 παραστάσεις
Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00
Σκηνοθεσία: Γιώργος Δούλος
Παίζουν οι ηθοποιοί:
Μαρία Αποστολακέα, Αλκινόη Ζαχαρόγιωργα, Ηρώ Κισσανδράκη, Απόστολος Μαλεμπιτζής, Νικόλας Παπαευθυμίου, Γιάννης Σιαμσιάρης, Δημήτρης Τσεσμελής
Η λευκήΣΚΗΝΗ παρουσιάζει για πρώτη φορά το αδημοσίευτο έργο του σπουδαίου Δημήτρη Δημητριάδη «Ο Γύρος του κόμπου: Σικελική τραγωδία» στο θέατρο TempusVerum / Εν Αθήναις, σε σκηνοθεσία Γιώργου Δούλου, από 24 Απριλίου 2017 κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21.00, σε μια παράσταση αυστηρώς ακατάλληλη για ανηλίκους.
Λίγα λόγια για το έργο
Ο ετοιμοθάνατος τύραννος της Σικελίας, Λορέντζο Λαλίνι, καλεί τον Αθηναίο φιλόσοφο Αρίσταρχο Ερμίδη, προκειμένου να λύσει τον «κόμπο» που ο ίδιος έχει δέσει: αφήνει ολόκληρη την περιουσία του στο νόθο γιο του. Οι δύο νόμιμοι γιοι του σχεδιάζουν να τον σκοτώσουν. Ο τύραννος δεν αλλάζει τη διαθήκη του. Μέσα από διαδοχικές συζητήσεις με όλα τα μέλη της οικογένειας, το νήμα περιπλέκεται και ο φιλόσοφος αντιλαμβάνεται πως τίποτε δεν είναι όπως παρουσιάζεται. Όταν γνωρίζει το νόθο γιο, όλα καταρρέουν κι από Σωτήρας μεταμορφώνεται σε Τέρας.
Πέρα και κάτω από την αστυνομική του διάσταση, το έργο στηρίζεται στην ολοκληρωμένη και αντισυμβατική ιδεολογία του Δημητριάδη. Έργο – μήτρα του δραματουργικού του σύμπαντος, όπου αποδομείται αριστοτεχνικά η πλατωνική φιλοσοφία. Με πρόδηλες αναφορές στο μύθο του Σπηλαίου, την Έβδομη επιστολή και τη σικελική εμπειρία του φιλοσόφου, με σπαράγματα πλατωνικών φράσεων και προσώπων, ο Δημητριάδης γκρεμίζει μεθοδικά τον πνευματικό του εχθρό, γιατί «πίστεψε ότι νίκησε τον Άνθρωπο μέσα του».
Ο «Γύρος του κόμπου», περιστρεφόμενος γύρω από δίπολα (Αλήθεια – Ψεύδος, Σάρκα – Πνεύμα, Σκοτάδι – Φως, Καλό – Κακό, Θύμα – Θύτης, Φύση - Ηθική) και δημητριαδικές έννοιες (Έρωτας, Άνθρωπος, Θνητότητα, Εξουσία, Πόνος), καταλήγει στον πλήρη αφανισμό του Ανθρώπου.
Τη σύνθεση ενός τέτοιου θεατρικού οικοδομήματος επιχειρεί να αποδώσει σκηνικά, με πυκνή ατμόσφαιρα και ιδιαίτερη έμφαση στην ύφανση της (περι)πλοκής, η παράσταση της λευκήςΣΚΗΝΗΣ.