- «Δεν έχω συμπάθεια στο θέατρο»
- «Δεν θα δυσκολευτείς. Τον εαυτό σου θα ερμηνεύσεις, με άλλο προσωπείο»
Το νέο έργο του Γιάννη Παπάζογλου «Viva la Muerte» ανεβαίνει τη Δευτέρα 6 Μαρτίου σε σκηνοθεσία Τάσου Ράπτη στο Θέατρο Βαφείο – Λάκης Καραλής.
Ένας άγνωστος εισβάλλει στο διαμέρισμα μιας γυναίκας. Εκείνη δικαστής, συγκατοικεί με τη μητέρα της. Εκείνος κρεοπώλης. Με τη μορφή θεάτρου μέσα στο θέατρο παίζουν ένα παιχνίδι που θα τους φέρει αντιμέτωπους με τα τραύματά τους. Ποιός θα ‘ναι ο νικητής; Ποιός ο χαμένος;
Στο φόντο ο πίνακας του Bacon «Painting 1946» και μια σειρά ανεξιχνίαστες δολοφονίες αποκλήρων. Ένα κοινωνικό θρίλερ με λόγο κοφτό και ασθματικό που ισορροπεί ανάμεσα στο γκροτέσκο και στο τραγικό, στο όνειρο και στην πραγματικότητα.
***
Το Viva la Muerte, έργο βαθιά πολιτικό και κοινωνικό - με έντονα στοιχεία δικαστικού θρίλερ και χωρίς να λείπουν οι ανάλαφρες στιγμές - «φωτίζοντας» τους δύο ήρωες πραγματεύεται ζητήματα όπως ο φασισμός, ο ρατσισμός, η ξενοφοβία, η ενδοοικογενειακή βία, η σεξουαλική κακοποίηση. Όλα κρυφά, για να μην πληγεί η δημόσια εικόνα της αγίας οικογένειας. Ποιος γεννά αυτές τις συμπεριφορές; Επουλώνονται ποτέ τα τραύματα των θυμάτων; Ευθύνεται ο κοινωνικός περίγυρος; Η υποκρισία του; Η ανοχή του; Η βιαιότητα που εκδηλώνει καθημερινά; Οι βαθιά ριζωμένες πατριαρχικές αντιλήψεις; Αυτά τα ερωτήματα διατρέχουν το έργο.
ΓΡΑΦΤΗΚΑΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ
«...ο πίνακας του Μπέικον πρωταγωνιστεί. Κάθε μικρή ιστορία του έργου είναι η σάρκα μας που κρέμεται απ το τσιγκέλι. Και όσο πιο μεγάλο και κρυμμένο το τραύμα , τόσο μεγαλύτερο το σφαχτό. Και κάθε σφαγή μας οδηγεί στην επόμενη σφαγή . Κι είμαστε εμείς και το σφάγιο κι ο επόμενος σφαγέας. Πολύ ενδιαφέρον το συνολικό εγχείρημα. Αξίζει να παρακολουθήσετε την παράσταση. Μπορεί να βρείτε κάποιο δικό σας κρυμμένο μυστικό να κρέμεται στο τσιγκέλι προς πώληση.» Μαρία Πασλή (θέατρο.gr)
[...] Δείγμα καλής λειτουργίας του νου, που δεν χαμπαριάζει από εμπόδια. Μόνο από σκοπούς και μεθόδους επίτευξής τους. Σαν πίνακς του Bacon ίσως… Ωραία ιστορία, η οποία αξίζει της προσοχής και της προσέλευσής σας [...] Κώστας Κούλης (keysmash.gr)
«...Το έργο του Παπάζογλου, δίνει απλόχερο χώρο για δυνατές ερμηνείες και έντονες συγκινήσεις...Ο Ράπτης, χωρίς να το σκεφτεί, λέει τα λόγια του χαρακτήρα του σαν να σχηματίζονται εκείνη την στιγμή στο μυαλό του ήρωα του, μια σπάνια υποκριτική δεινότητα, και ένας εκπληκτικός ελιγμός όταν υποδύεται τον πατέρα της δικαστή. Η αφήγηση της Έλενα Πελαγία, ως έφηβο κορίτσι, για τον βιασμό από τον πατέρα της, είναι μια ζοφερή εικόνα, που συμβαίνει σχεδόν ως tableau vivant, μπροστά από την χαρακτηριστική κολώνα του Βαφείου, σε προοπτική από τον πίνακα του Μπέικον που τόσο εύγλωττα αναλύουν, με πλήθος αναφορών έως και στο Παζολινικό έργο, δεδομένου ότι ο πατέρας φορά το στρατιωτικό πηλίκιο. Η Έλενα Πελαγία, έχει μια συγκλονιστική σκηνή αλήθειας, όταν αφηγείται το τελευταίο ταξίδι της, η φωνή της απελευθερώνεται, το σώμα της υπάρχει ενεργειακά στον χώρο, και διακρίνουμε έναν άνθρωπο απελευθερωμένο από τον φόβο που κρυσταλοποιείται και αγκυλώνει το σώμα...» Νάγια Παπαπάνου (boemradio.com)
«...Μέσα από τη σκηνοθετική του προσέγγιση, ο Τάσος Ράπτης επιτυγχάνει μια καθαρή ανάγνωση της ιστορίας δίχως φλυαρίες και περιττά φτιασίδια. Φωτίζει ορθά τις λεπτές γραμμές και τις ισορροπίες που αντικατοπτρίζονται στην πυκνότητα του έργου ενώ εστιάζει την κάμερα στην ψυχοσύνθεση των ηρώων όσο και στα σκοτεινά χρώματα του κόσμου που τους περιβάλλει...Στον ρόλο της Σοφίας βρίσκουμε επί σκηνής την Έλενα Πελαγία, η οποία και επωμίζεται το μεγαλύτερο βάρος μιας κουβαλάει ολάκερη την ιστορία. Ρωγμές, τραύματα και σκέψεις του παρελθόντος που στοιχειώνουν το παρόν έρχονται σε πρώτο πλάνο με την ηθοποιό να δείχνει να αναζητά με ερμηνευτικό πάθος κάθε πτυχή της ηρωίδας της. Η ορθή εναλλαγή συναισθημάτων και η διατήρηση σφιχτού ρυθμού, ασφαλώς, της χρεώνονται επιτυχώς. Στον ρόλο του μυστηριώδους εισβολέα της νύχτας, σαν Μίλτο, συναντάμε τον Τάσο Ράπτη που αποφεύγει να παρασυρθεί από τον διπλό του ρόλο (σκηνοθέτη – ηθοποιού) και προσφέρει μια ζωηρή ερμηνεία. Γοητεύει με την φυσικότητα στην έκφραση του ενώ συν-παίζει εξαίσια με την σκηνική του παρτενέρ ακούγοντας την σε κάθε της ανάσα και κίνηση... μια ολοκληρωμένη πρόταση με αποχρώσεις δικαστικού θρίλερ που θίγει δύσκολα κοινωνικά ζητήματα, φωτισμένα από καίριες ερμηνείες, η οποία θα προσφέρει τροφή για σκέψη και συζήτηση αν την συμπεριλάβετε προσεχώς στην ατζέντα θέασης σας» Αλέξανδρος Κούρτης (zappit.gr)