Μαζί με τα φώτα, σπάνε τα στερεότυπα, σπάνε την καθεστηκυία τάξη, σπάνε «το αυγό», όπως οι ίδιοι ονομάζουν το σύστημα, σπάνε και τα νεύρα… τα δικά τους και των άλλων. Σατιρίζουν τα κακώς κείμενα της κοινωνίας μας και κυρίως διερωτώνται και για τα «καλώς κείμενα»… είναι όντως καλώς;;

Ο Λουκάς και ο Σόλων, μας λένε ότι στην εποχή μας δεν μας λείπουν οι απαντήσεις, αυτό που μας λείπει είναι οι ερωτήσεις. Οι απλές, οι ανόητες, οι αυτονόητες.

Γιατί κάπως έτσι λειτουργεί "το αυγό". Δηλαδή κάθε είδους συστημικής εξουσίας, ιδεολογικής, κοινωνικής, οικονομικής, πολιτικής που μας δίνει απαντήσεις και μας ηρεμεί. Σε βαθμό υπνωτισμού.

Όμως όχι! «Εκείνος και Εκείνος» συναντήθηκαν για να θέσουν ερωτήματα. Πολλά ερωτήματα.

Πρέπει να αντιμετωπίσουμε το μέλλον;

Θα έχουμε όντως μέλλον;

Υπάρχει ηθική στην επιστήμη;

Υπάρχει γοητεία στην ανηθικότητα;

Τα κενά υπάρχουνε για να πέφτουμε ή για να τα καλύπτουμε;

Ο πολιτισμός ωφελεί ή διαβρώνει;

Μήπως είμαστε τελικά όλοι μας ευτυχισμένοι και το αγνοούμε;

Μήπως είμαστε τελικά όλοι μας δυστυχισμένοι και το αγνοούμε;

Τον τροχό της κοινωνίας τον γυρίζουν πράγματι οι θύτες; Ή τα θύματα;

Ο έρωτας είναι υποδούλωση ή πραγματική επανάσταση;

Υπήρχε εντέλει χώρος στη σανίδα για τον Τζακ;

«Εκείνος και Εκείνος»,  ταξιδεύουν για να διαλαλήσουν ότι οι άνθρωποι οφείλουν να αγωνίζονται για την ουσιαστική ελευθερία τους. Και να αποτινάξουν φόβους, αστικές προσδοκίες και μεταχειρισμένα όνειρα με 8 άτοκες δόσεις στην πιστωτική τους κάρτα.

«Εκείνος και εκείνος», ταξιδεύουν για να διαλαλήσουν ότι η εργασία αντιτίθεται στη φύση του ανθρώπου. Η χαρά βρίσκεται στη δημιουργία και όχι στην εργασία.

Φυσική κατάσταση του ανθρώπου είναι να κάθεται, να στοχάζεται, να ταξιδεύει, να βουτάει στις θάλασσες του κόσμου και να τρώει γεμιστά με φέτα, κάτω από μια κληματαριά 3 το μεσημέρι.

Το έργο είναι ένας ύμνος στην ποιητική αλητεία, στην παράλογη λογική σκέψη, στο ελεύθερο χιούμορ. Συγγενεύει με το θέατρο του παραλόγου και με την επιθεώρηση, μα πάνω απ’ όλα, με την –σκεπτόμενη- κωμωδία